Als je geluk hebt kun je een stuk gletsjer of een halve ijswand zien afbreken.
Mwow!
Daar kun je mee thuiskomen en het trots laten zien aan wie het wil zien. Want je hebt alles gefotografeerd en/of gefilmd.
Je hebt per slot van rekening een hoop geld moeten betalen voor een cruise naar de koudste randen van de aardbol. En dus wil je waar voor je geld.
Hoe meer smelttaferelen hoe interessanter. Uitgehongerde ijsberen heb je jammer genoeg niet gezien, maar ja, je kunt tenslotte niet alles hebben.

Ik heb het over een super-luxueuze vorm van ramptoerisme: gauw even zien hoe het Poollandschap smelt .
In Montreal is een mondiale ecotop gaande. Op hoog niveau wordt – voor de zoveelste keer -gepraat over het beschermen van biodiversiteit, de natuur en ecosystemen.
Zolang er gepraat wordt is er hoop. Maar omdat elk land eigen economische belangen heeft leidt dat gepraat zelden tot iets concreets.
Het duidelijkste voorbeeld is de ononderbroken ontbossing van grote delen van het Amazonegebied.

De reisbranche adverteert vaak met duurzame reizen. Maar wel met het vliegtuig en drijvende hotels. Hoezo duurzaam?
Vliegschaamte? Chartermaatschappijen kwamen toestellen tekort om voetbalfans naar en van dat stukje woestijn te brengen waar het wereldkampioenschap werd gespeeld. Om over zonvakanties hartje-winter maar te zwijgen.
Vaarschaamte? Cruiseschepen glijden door de binnenstad van Venetië, gaan in file voor anker, natuurlijk op de mooiste plekjes en overrompelen er mens en dier.

De 81-jarige Uruguese romanschrijfster en dichteres Cristina Peri Rossi schreef het gedicht ‘Gelijkenis’, als een stille aanklacht tegen de opwarming van de aarde, voornamelijk veroorzaakt door menselijk gedrag:

Op een drijvend eiland van ijs
losgeraakt van Antartica
reist een heel volk van pinguïns,
domme vogels die niet weten dat ze reizen.
Terwijl het eiland langzaam smelt
op weg naar de Atlantische Oceaan,
werken de pinguïns, zwemmen,
vangen hun voedsel, planten zich voort
en geloven in de onsterfelijkheid.

Zij is bij lange na niet de enige dichter(es) die zich bezorgd toont over de wereldwijd bedreigde natuur en de verstoorde ecosystemen.

Het nieuwe jaar ligt op de loer. En dus ook het lijstje van goede voornemens. Wat vooral wél of juist niet doen in het aankomende jaar. Of alles bij hetzelfde laten?, lekker doorgaan met wat je al jarenlang deed.
Da’s natuurlijk de gemakkelijkste weg. Maar je komt in het leven doorlopend kruispunten, splitsingen, rotondes en omleidingen tegen. En uiteindelijk ’n doodlopende weg.

De hoogleraar kerkgeschiedenis aan de Tilburgse Universiteit, Paul van Geest, heeft een tip voor het nieuwe jaar: meer stil zijn.
‘Niet om te verzwijgen, maar wel om te bezinnen’, vertelde hij onlangs in een Volkskrant-interview.

De stilte durven opzoeken alvorens (belangrijke) beslissingen te nemen. Als voorbeeld noemt hij de generaal van de Jezuïeten die standaard twee uur stilte houdt voordat hij een belangrijk besluit moet nemen.
Je moet het natuurlijk niet overdrijven. Als je bij de bakker niet weet te kiezen tussen een puddingbroodje of een appelflap kun je moeilijk een half uur stilte vragen om je beslissing te overwegen…

We hebben de eerste winterprik gehad; vorst, ijs.
De Vlaamse dichter Herman de Coninck (1944-1997) had zijn eigen kijk op de winter:

Winter

Elke boom herleid tot zijn skelet,
staat helemaal los, total loss

Slechts sneeuw doet wat verloren is,
weer bij elkaar horen,
weer bij elkaar luisteren,
maakt bomen weer tot bos.