Korhoenders, patrijzen, auerhanen, kwartelkoningen, ortolanen, fazanten, allemaal gevederde scharrelaars en landlopers; de een met wat meer allure dan de ander. Prachtige namen. Een auerhaan zou ik, oordelend op z’n uiterlijk en gedrag, bij de gevleugelde landadel durven indelen. Fazanten staan… Verder lezen →
Een dag of wat geleden kreeg ik er per mail wéér een: het dringende verzoek om onverwijld contact op te nemen met de bewindvoerder van een mij volstrekt onbekende miljardair, aan de andere kant van de wereld. Trouwens, ook aan… Verder lezen →
‘Wonderdokters’, strijkers, zieners, kwakzalvers; ze hebben allemaal iets magisch. Ook nu nog, hoewel we – dankzij betaalbare handboeken-met-kleurenillustraties en een onuitputtelijk internet – onze eigen medicijnman/apotheker zijn geworden. Elk buikkrampje, pijnscheutje en puistje zoeken we op in de medische encyclopedie-on-line,… Verder lezen →
Nog voordat ik de eerste marktkraam zie, hoor ik het pierement, het draaiorgel. Dat wonderlijke geluid dat, net als de buitelende klanken van een carillon, zo onmiskenbaar Nederlands is. Op de zaterdagmarkt van onze woonplaats Veenendaal staat elke week een… Verder lezen →
Mijn hele jeugd heb ik, samen met mijn ouders, jongere broer en zus, naast een leuk gezin gewoond, met kinderen van onze leeftijd. Prima buren. Maar in tegenstelling tot ons moeder zei de goeiige buurman regelmatig tegen zijn kinderen dat… Verder lezen →
In het trappenhuis van ons kleine appartementencomplex heeft de buurvrouw een schattig sinaasappelboompje gezet. Bloedsinaasappeltjes van de hellingen van de Etna?! Tuurlijk niet. Hooguit mandarijntjes, waar de jong gestorven dichter Hans Lodeizen (1924-1950) zijn vader aan herinnerde: Vader, hier zijn… Verder lezen →
Het was me eerlijk gezegd ontgaan, maar alweer twee weken geleden, op 24 januari, was het de naamdag van de heilige Franciscus van Sales. Dat had ik moeten weten, want hij is de patroonheilige van journalisten en schrijvers. Katholieke, wel… Verder lezen →
Het was (en is) de gewoonste zaak van de wereld: één kind op het stuurstoeltje van de fiets en het andere op de bagagedrager. Ik zie me nog fietsen… ’n Arm af en toe achterwaarts beschermend om dat kleine lijfje…. Verder lezen →
Door de bomen zie ik de zee niet meer, wat logisch is omdat ik tussen de Utrechtse Heuvelrug en de Gelderse Vallei woon. Het dichtstbijzijnde water is op twee minuten lopen van ons huis: het Valleikanaal. Dat is in de… Verder lezen →
Mijn krantenbezorger zie ik hoogst zelden; eigenlijk alleen maar af en toe ’s zaterdags. Dan komt hij pas om een uur of negen langs. Doordeweeks is hij veel vroeger, keurig op tijd voor een ochtendblad. Ik prijs me gelukkig. Want… Verder lezen →
© 2023 Dwarsliggers — Ondersteund door WordPress
Thema door Anders Noren — Omhoog ↑
Terecht, dat je je teruggetrokken hebt, Eus. Freek Vonk suggereert dat de natuur een doel heeft en dat is nu…
Mooi artikel (mini-essay). Ook ik heb moeite met Freek, die eenieder behandelt of hij/zij achterlijk is of jonger dan acht…
ik vind het jammer dat er gekozen is voor de voiceover van Freek, maar hij is populair bij de jeugd…
Ik kwam in 1968 van de kweekschool af en kreeg een derde klas op een lagere school in een volkswijk.…
Troebel water, hoewel sommige zaken wel een beetje voorspelbaar zijn. China mag natuurlijk gerust de tweede economische macht ter wereld…