Café De Boschplaat: wat ging er mis?

Iedereen kent Café De Boschplaat. Nu ja, iedereen die ooit op Terschelling is geweest. Het eetcafé heeft een iconische status gekregen, vooral onder degenen die het vertier van West Terschelling en Midsland zijn ontvlucht en die de elementen hebben getrotseerd en naar Oosterend zijn gefietst, wetend dat er maar een soort wind is op Terschelling en dat is tegenwind.
Voor diegenen is Café De Boschplaat een Nationaal Monument, dat een plek verdient op de Werelderfgoedlijst, niet vanwege de kwaliteit van de geserveerde hap of de vlekkeloosheid van de bediening, maar vanwege de herinneringen aan zelfopgelegd lijden, dat verdampte zodra gezeten achter een bak koffie met cranberrygebak met slagroom.

Eetcafé De Boschplaat (Bron: Eet.nu)

Alles was mogelijk in Café De Boschplaat. Als we met zijn zestienen waren, dan werden de tafels aan elkaar geschoven, zodat we bij elkaar konden zitten. De kinderen renden tussen de tafels door of zaten te kleuren aan een van de tafels. Overal hingen jassen; tassen lagen over de grond. Nu en dan ging de deur open en waaide een man met regenponcho binnen, een verrekijker over zijn buik. Of een vrouw met natte haren en Hevea-laarzen onder de modder. Ze moest haar bril schoonpoetsen voor ze iets kon zien. Die kwamen vast terug van Natuurmonument de Boschplaat. Uitgeput waren ze neergestreken in het eerste het beste café dat ze tegenkwamen: Café De Boschplaat. Zo gaat dat al tientallen jaren.

Zwerven over de kwelder

En nu zijn Linda en ik aan de beurt. We hebben de hele dag gelopen over de kwelder. Vrijwel overal is de oorspronkelijke vegetatie verdwenen. Waar tien jaar geleden nog zeekraal, lamsoor en zeealsem stond, groeit nu gras dat tot aan de heupen reikt. Op een paar plaatsen zien we nog wat zeekraal, lamsoor en zeeaster. Onze laarzen kletsen op die plekken door het water. We proberen bij de derde duintjes te komen, maar elke keer lopen we vast tegen prielen, die steeds breder worden. In het begin kunnen we er nog overheen springen. Als dat niet meer gaat, waden we door het water. Totdat ook dat niet meer gaat en we gedwongen worden terug te lopen. Ganzen trekken over ons heen. Nu en dan vliegt een wulp op.

Inmiddels wordt het donker. Onweerswolken trekken samen boven de Waddenzee. We lopen wat sneller om bij onze fietsen te komen. Ze staan bij de stuifdijk. Als we terugrijden over het zandpad, begint het te regenen. De wind trekt aan. Ik ben bang dat mijn gehoorapparaat uit mijn oren waait. Natuurlijk is het tegenwind.

Ik ga wat sneller rijden om het onweer voor te zijn, maar vooral omdat ik me verheug op het bier en de bitterballen die op me wachten bij Café de Boschplaat. Ik denk dat ik een Belgische biertje neem, een Leffe blond van de tap. Daarna zullen we gaan eten. Misschien neem ik gebakken lever met ui, spek en appel. Dat neem ik altijd als ik in Café de Boschplaat ben. Linda zal wel iets vegetarisch nemen, iets met pasta of pompoen. Ze is strenger in de leer dan ik. Ja, misschien moet ik ook maar wat vegetarisch nemen. Bijna iedereen die van natuurmonument de Boschplaat komt, is vegetariër. De menukaart van Eetcafé De Boschplaat is daarop aangepast.

We draaien de dijk op die overgaat in de Waddendijk. Passeren de Wierschuur. Even later rijden we op de verharde weg die over de lengte van het eiland loopt tot aan West Terschelling. Het regent nu zo hard dat de regendruppels op mijn bril blijven plakken. Intussen rijdt Wodan over de wolken, je kunt zijn fiets horen rammelen. We passeren de eerste huizen van Oosterend. In de huiskamers zijn de lichten aangegaan.
In de verte zie ik Café De Boschplaat, als een baken in een woelige zee. Er hangen twee vlaggen, de ene van Terschelling en de andere van Nederland. De Nederlandse vlag is door de wind volkomen gedraaid, zodat hij op de Franse vlag lijkt. Of is het de Franse vlag?

Eetcafé de Boschplaat

Achter de bewasemde ramen speelt een schimmenspel zich af beschenen door flakkerend kaarslicht. Haastig zetten we onze fietsen op slot. Dan openen we de deur. Een jonge vrouw kijkt me aan. Blond haar, blauwe ogen. Ze lijkt me een Friezin. ‘Heeft u gereserveerd, meneer?’
Ik kijk terug. Ze draagt een spijkerbroek met daarover een Bretonse trui. ‘Gereserveerd?’
Als ik om haar heen kijk, zie ik dat Eetcafé De Boschplaat volkomen leeg is. Vreemd, het is bijna zes uur en dat is toch de tijd dat wij doorsnee Nederlanders normaliter aan tafel gaan.
‘Ik zal even voor U kijken of we nog een plekje voor U hebben.’ Ze beent weg naar de computer, die naast de kassa staat opgesteld. We hebben geluk, constateert ze, er is nog een tafeltje.

Het intérieur van Café De Boschplaat (Bron: Tripadvisor)

Ik kijk om me heen. Waar zijn de oliestelletjes die hier altijd stonden? En waar zijn de naaimachines? De advertenties aan de wand? Douwe Egberts thee, Willem II sigaren, Blue Band margarine, Victoria Levensverzekering, Coca Cola, Bols jenever, Héro, Persil, Martini?
‘Kan ik wat voor u inschenken?’
We bestellen een Leffe blond van de tap.
‘Die hebben we niet’, zegt de vrouw met het Hoog-Friese voorkomen.
‘Een dubbele Affligem?’
Ze schudt haar hoofd.
‘Wat heeft u op de tap?’
Ze somt een aantal biersoorten op waar we nog nooit van gehoord hebben.
Uiteindelijk bestellen we een Duvel op de fles.

Intussen is achter ons een ouder stel neergestreken. Hij heeft een kleurig overhemd aan. Zij draagt een lange jurk. Ze zien er niet uit alsof ze van Natuurmonument De Boschplaat komen.
Er volgt een hartelijk gesprek met de Friese serveerster. Veel gelach. Het gelach valt dood zodra de serveerster weg is.

Bistro

We bestuderen de menukaart op zoek naar de bitterballen, de gebakken lever met spek en de gevulde pompoen met linzen. Vegetarische gerechten staan er niet bij. Wel zwezerik, ganzenlever, canard á la orange met pastinaak, entrecôte grillée, cassoulet met lamssaucijs en boterbonen.
‘Heeft u uw keuze kunnen maken?’
Linda bestelt een zeebaars, zelf bestel ik jacobsschelpen met inktvis. Vooraf nemen we een uiensoep.
De Friezin herhaalt onze bestelling: ‘dus twee maal soupe à l’oignon, voor mevrouw de bar royal en de coquilles et pulpo voor meneer.
‘Wat zegt u?’, zeg ik, maar de Friezin staat al weer bij het tafeltje achter ons. Onmiddellijk vullen de lachsalvo’s het etablissement.

Ik kijk om me heen. Nu pas zie ik de glazen deur met daarop een amfoor met bloemen gezandstraald in art nouveau stijl die toegang geeft tot de wc, het gigantische droogboeket in het midden met grassen en judaspenning, de groene lambrisering, het bloemetjesbehang, de pompeuze spiegel, de zwartwit foto’s met Charles Aznavour, Gilbert Bécaud, de Franse caféstoelen… Op de achtergrond zingt Françoise Hardy Tous les garçons en les filles.

Het nieuwe intérieur (Bron: Eilandbistro)

‘Alles naar wens?’ informeert de blonde serveerster. Haar Bretonse trui kan niet verhullen dat ze meer Fries is dan Frans.
We knikken.
‘Het is een beetje veranderd hier’, zeg ik, ‘het is een beetje bistro-erig geworden.’
Haar ogen worden nog iets blauwer. ‘Iets bistro-erig? Het IS een bistro.’ En ze staat al weer bij de tafel achter ons. De lachsalvo’s rollen tussen de gelakte houten tafels.
Inmiddels is een groep van 20 man binnen gekomen. Nee, de tafels kunnen niet verschoven worden. De tafel met de reusachtig vaas met siergrassen en judaspenning kan niet verplaatst worden, snapt u? Nou ja, zo is het ook gezellig, toch?

Na het dessert stappen we weer de regen in. Ik bekijk nog eens de vlag. Het is inderdaad de Franse vlag. Hij lijkt een beetje op de Nederlandse vlag die halfstok hangt. Het is alsof Terschelling iets minder Terschelling is geworden.

Lees ook: https://dwarsliggers.net/overigens-ben-ik-van-mening-dat-de-vliehors-gebombardeerd-moet-worden/

Bron: Eilandbistro