We leerden op school over stemhebbende en stemloze medeklinkers. Bij de eerste trillen de stembanden mee, bij de tweede niet. Van de leraar Nederlands moesten we met een hand op de keel het verschil voelen. Het werd een hilarische les.

In het Nederlands komt de spelling niet altijd overeen met de uitspraak. We schrijven eb en vloed met de stemhebbende b en d, we zeggen ep en vloet met de stemloze p en t en daar is bij ons niets mis mee. In het Engels worden de b en d aan het einde van een woord wel stemhebbend uitgesproken.

Het is “other cook,” om Louis van Gaal te citeren, wanneer een Nederlander tegen een Engelsman zegt, dat hij zijn foto’s “in the clout” [klap voor je kop]” heeft gezet in plaats van “in the cloud.”

De geleedpotige met een hard uitwendig skelet, grijpscharen en ogen op steeltjes noemen wij een krab, wij schrijven een b, maar zeggen een p. In het Engels heet dat beest crab, uitgesproken met een stemhebbende b. Crap, met de stemloze p is klinkklare stront.

Over de Nederlander die in het Engelse restaurant een “crap salat bestelde, wil ik het verder niet hebben.