De leden van de PvdA en GroenLinks hebben een mailtje gekregen om zich uit te spreken voor samenwerking op Europees vlak. In de EU vinden immers volgend jaar verkiezingen plaats.

Volgens mij zijn die leden niet goed snik als ze in meerderheid ‘nee’ zeggen op die vraag. Anders dan enkele oude zuurpruimen beweren, was het gezamenlijke optreden van beide partijen bij de Kamerverkiezingen namelijk een groot succes.

De twee partijen haalden samen 25 zetels. Dat zijn er aanzienlijk meer dan ze er apart hadden: 9 en 8. Niet minder dan 8 zetels hebben ze gewonnen. Ze zijn de tweede partij van het land, groter dan bijvoorbeeld de VVD. Dat zou nooit gelukt zijn als ze afzonderlijk aan de verkiezingen hadden deelgenomen.

Natuurlijk had het beter gekund. De Tweede Kamer telt 150 zetels. Die hebben ze lang niet allemaal weten te veroveren. In de goede oude tijd scoorde de PvdA in haar eentje iets van 50 Kamerzetels.

Maar die goede oude tijd zal vermoedelijk nooit meer terugkomen. Ik zeg dat tegen ex-PvdA-voorzitter (en Kamerlid) Hans Spekman en anderen, die er maar niet in slagen hun dromen van ooit behaalde resultaten te vergeten. In 2017 verloor de PvdA maar liefst 29 zetels (van de 38). Wat heeft het na zo lange tijd voor zin te denken dat je dat niveau ooit nog zult halen?

GroenLinks had er op zijn hoogtepunt overigens nooit meer dan 14 en het zijn er ook wel eens veel minder geweest. Ook die club kan veel zetels en dus kabinetsdeelname wel vergeten als ze zelfstandig blijft voortbestaan.

De tijden zijn nu eenmaal veranderd. Progressieve partijen hebben bij de laatste verkiezingen bijna allemaal verloren. Partij voor de Dieren, SP, D66 en Volt moesten zetels inleveren.  DENK (als je dat als een linkse partij  wil beschouwen) bleef steken op 3 zetels. Alleen de combinatie PvdA en GroenLinks won. Tegen de trend in. Want verder boekten alleen de PVV en enkele (rechtse) nieuwelingen terreinwinst.

Het is uiteraard jammer dat lijsttrekker Frans Timmermans bij de verkiezingen slechts de helft van de stemmen achter zich wist te krijgen. Anderzijds is dat heel goed verklaarbaar. Er was nog altijd sprake van twee partijen. Die opereerden  gezamenlijk, maar de kiezers die normaal gesproken het vakje voor een GroenLinks-kandidaat hadden roodgemaakt, zullen hem niet als iemand van hun eigen partij hebben beschouwd. En daarom op nummer 2 of 3 hebben gestemd, want die waren wel van GroenLinks.

Je zou dan ook verwachten dat de besturen van beide partijen nu eindelijk de knoop doorhakken over het fusieproces. Dat ze voor de Europese verkiezingscampagne daadwerkelijk tot een samenvoeging overgaan. Maar dat is niet wat er gebeurt. In het mailtje waarin de leden wordt gevraagd of ze voor of tegen een gemeenschappelijke kandidatenlijst zijn, staat ook iets anders.  ‘De standpunten van GroenLinks-PvdA zullen na de verkiezingen ingebracht worden in twee Europese fracties: de Groenen/EFA en de Progressieve Alliantie van Socialisten en Democraten (S&D). Europarlementariërs zullen zich verdelen over beide Europese fracties.’

Dat laatste lijkt me heel dom. Waarom niet een keuze gemaakt? S&D lijkt me de meest voor de hand liggende fractie. Alleen omdat ze veruit de grootste is, dus de machtigste. Niet om de PvdA te bevoordelen. Trouwens, als de partijbesturen een echte keuze zouden maken, zou de PvdA niet meer bestaan.