Nog eerder dan Boris Johnson dreigt zijn opponent Keir Starmer het slachtoffer te worden van ‘partygate’, het overtreden van de coronaregels door politici. De Britse politie onderzoekt of de Labourleider zich een jaar geleden wel aan de strenge lockdown heeft gehouden. Als Starmer in de fout blijkt te zijn gegaan, is zijn positie onhoudbaar.

Het zou het toppunt van ironie zijn. Al maanden dringt Starmer aan op het aftreden van Boris Johnson. De politie heeft twaalf party’s onderzocht in de ambtswoning op Downing Street 10 waarbij de premier aanwezig zou zijn geweest. Voor het bijwonen van een paar van die borrels heeft hij een boete gekregen.

Een premier die de door zijn kabinet opgestelde coronaregels overtreedt heeft maar één optie, aldus Starmer tot vervelens toe: opstappen. En dat zwaard van Damocles hangt nog steeds boven het hoofd van Boris.

Maar nu ligt de oppositieleider zelf ook onder vuur. Precies een jaar geleden was Starmer op bezoek (werkbezoek, zegt hij zelf) in Durham, in het noordoosten van Engeland. Dat was vlak voor een tussentijdse verkiezing voor een zetel in het Lagerhuis. In de vroege avonduren werd er ‘spontaan’ besloten bij een Indisch afhaalrestaurant een paar maaltijden te bestellen die op het plaatselijke kantoor van Labour zouden worden genuttigd. Pint bier erbij, en daarna weer snel aan de slag. Kortom, een werkdiner, en dat mocht volgens de toen geldende coronaregels.

De politie deed onderzoek, en vond niets onrechtmatigs. Einde verhaal, zou je denken. Maar vorige week liet diezelfde politie weten dat het onderzoek heropend wordt omdat er ’belangrijke gegevens’ naar boven waren gekomen, toevallig of niet uitgerekend in de week dat er in Engeland lokale verkiezingen werden gehouden.

Afgelopen weekeinde onthulde de Mail on Sunday wat die nieuwe gegevens zijn: die afhaalmaaltijden waren niet spontaan besteld, het etentje stond in de agenda van de plaatselijke Labourafdeling. En na het verorberen van de curry is Starmer anders dan hij beweert niet weer aan het werk gegaan, maar naar zijn hotel. Kortom, het was gewoon een gezellig etentje na gedane zaken. En dat mocht destijds niet volgens de vigerende coronaregels. Bovendien, als Starmer van plan was geweest na het eten nog wat te werken, waarom nam hij er dan een pint bier bij?

De affaire heeft inmiddels niet voor niks ‘beergate’.
Ministers uit het kabinet-Johnson waren er het afgelopen weekeinde als de kippen bij om Starmer van pure hypocrisie te beschuldigen: voortdurend vragen om het aftreden van premier Johnson, maar zelf ook in de fout gaan.

Omgekeerd is Labour laaiend over het heropende politieonderzoek, en over het krantenbericht, dat volgens de oppositiepartij duidelijk is ingestoken. Wie dat heeft gedaan, laat zich raden: de Conservatieve Partij, en misschien wel Boris Johnson in eigen persoon, al durven de socialisten dat niet hardop te zeggen. De premier ziet tot zijn genoegen dat de negatieve aandacht van de pers nu uitgaat naar Starmer, in plaats van naar hem. Johnson had toch al een redelijke week, want de lokale verkiezingen pakten minder dramatisch uit voor de Conservatieven dan verwacht, al is het verlies nog steeds fors.

Als de Tories in de problemen raken, kunnen ze altijd rekenen op de tabloids die met uitzondering van de Daily Mirror op hun hand zijn. Twee weken geleden had de Mail on Sunday het ook al gemunt op Labour. In een ranzig artikel schreef de chef politiek van de krant dat de plaatsvervanger van Starmer, Angela Rayner, tijdens debatten in het Lagerhuis haar avances inzet om Boris Johnson – die pal tegenover haar zit of staat – te ontregelen. In het woensdagse vragenuurtje verschijnt ze meestal in een kort rokje en als de premier aan het woord is slaat ze bewust haar benen over en van elkaar, zo had de journalist van anonieme conservatieve Lagerhuisleden gehoord – zoals Sharon Stone dat in de film Basic Instinct doet tegenover haar ondervragende rechercheurs. De woede bij Labour was immens. Johnson zag tot zijn vreugde dat de aandacht weer even van zijn bedenkelijke rol in partygate was afgeleid.
Johnson en Starmer schijnen elkaars bloed wel te kunnen drinken.

Een paar maanden geleden zei de premier tijdens het vragenuurtje in een tussenzinnetje dat de Labourleider ruim tien jaar geleden, toen hij de hoogste procureur-generaal van het land was, de beruchte BBC-presentator Jimmy Savile had laten lopen. Terwijl de man beschuldigd werd van honderden gevallen van seksueel misbruik, vooral jegens minderjarigen, werd het strafrechtelijk onderzoek stopgezet. Het was een hele flinke stoot onder de gordel, want Starmer had met die beslissing niets te maken. Maar tot op de dag van vandaag weigert Johnson zijn aantijging terug te nemen, laat staan zich te verontschuldigen.
Het zou wel heel navrant zijn als Starmer zich door zijn biertje en afhaaletentje gedwongen ziet af te treden als partijleider, en Johnson, die aantoonbaar meerdere keren de regels heeft overtreden, gewoon blijft zitten.

Starmer is vergeleken bij de premier een toonbeeld van rechtschapenheid; Johnson is een gehaaide politicus, een geboren leugenaar, een straatvechter die geen middel onbenut laat om zijn opponenten zwart te maken. En ondanks alle schandalen zit hij er nog steeds.