Zijn eerste wedstrijd op het wereldkampioenschap voetbal in Qatar speelde het Nederlandse elftal slecht, de tweede heel slecht. De kans dat onze boys het ver zullen schoppen op dit toernooi mag stilaan wel als zeer theoretisch worden aangemerkt. Het is een beetje zuur voor degenen die hun hele huis met Oranje slingers hebben versierd, maar vermoedelijk is het nationale team al snel weer thuis.

Niettemin, zoals de grote filosoof Johan Cruijff al doceerde: elk nadeel heeft zijn voordeel. Want als Nederland niet deelneemt aan de finale, lossen allerlei problemen zich vanzelf op. Premier Mark Rutte hoeft dan niet af te reizen naar het Arabische staatje. Ook koning Willem-Alexander kan thuisblijven. Besluiten over hun afvaardiging dienen niet langer ‘in beraad’ gehouden te worden.

In plaats van elkaar snikkend in de armen te vallen bij het zoveelste doelpunt van Cody Gakpo of Memphis Depay, kunnen beide hoogwaardigheidsbekleders zich dan blijven concentreren op hun ‘core business’. Voor Rutte is dat de vraag: hoe kan ik zo lang mogelijk premier en leider van de VVD blijven. En onze vorst mag een extra vakantietripje plannen. Hij kan dan, omringd door pracht en praal, uitrusten van het uitrusten. Met een zucht van opluchting.

Want het bijwonen van het voetbalfestijn zou sterk omstreden zijn geweest. In Qatar worden immers alle democratische rechten met voeten getreden. Aanvoerder Virgil van Dijk mocht niet eens met een simpel armbandje protesteren tegen het onrecht dat het kleine, maar schatrijke en streng-islamitische olielandje homo’s en anderen aandoet. Het ging bij dit armbandverbod weliswaar om een besluit van de internationale voetbalbond Fifa, maar het  staat vast dat het dictatoriale bewind in Qatar daar voor iets tussen zat.

Zoals hier al vaker betoogd: we hebben in dat land niets te zoeken en zouden er beter kunnen wegblijven. Maar nu de Fifa heeft besloten dat het WK er toch plaatsvindt, zou het een beetje raar zijn er niet te spelen. We zijn tenslotte ook lid van die organisatie.

Dus kijkt vrijwel heel Nederland – hypocriet als we zijn – naar de tv-reportages van de wedstrijden. Sommige mensen zijn zo principieel om niet te kijken. Anderen doen het stiekem, de zapper in de hand om snel een andere zender te kunnen opzetten, mochten ze onverwacht bezoek krijgen. Maar de meesten kijken openlijk. Zij wijzen erop dat er ook in Rusland is gevoetbald tijdens het vorige WK en dat deze gebeurtenis destijds onomstreden was.

Natuurlijk, de Russische troepen waren Oekraïne nog niet binnengevallen, zodat de situatie niet echt vergelijkbaar was. Maar Vladimir Poetin was toen wel al president van Rusland. Vier jaar eerder dronk onze vorst zelfs een biertje met hem tijdens de eveneens in Rusland gehouden Olympische winterspelen.

Willem-Alexander betoogde onlangs dat er toen ‘nog niks aan de hand was’ tussen Nederland en Rusland. Op zichzelf mag dat min of meer waar zijn, het klonk toch een beetje ongemakkelijk. Naar dit soort slappe smoesjes hoeft ons staatshoofd als alles slecht blijft gaan niet meer te grijpen. Hij kan al met dun potlood in zijn agenda schrijven: ‘Qatar, we komen niet’.