De koning schrijft na elke Koningsdag een verslag voor de minister-president. Daarin evalueert hij het verloop en geeft aan wat naar zijn idee in de toekomst beter kan. De koning komt naar voren als een bedachtzaam man, die zich bewust is van zijn verantwoordelijkheden en niet de stoethaspel blijkt die zijn critici graag in hem zien. Mijn bron ten paleize heeft me een kopie van het verslag doen toekomen, die ik als kritisch Oranje-fan graag met u deel.

“Beste Mark,

Koningsdag zit er weer op. En ik geloof dat we ‘Operatie-Verbinding’ ook dit jaar weer een succes mogen noemen. Aanvankelijk had ik er een hard hoofd in. Rotterdam en dan ook nog een achterstandswijk. Je moet een grote cynicus of naïeveling zijn om de rijkste familie van het land daar neer te zetten.

Dit gezegd zijnde, het programma was bijna volmaakt geregisseerd. Bijna, want er zijn altijd onvolkomenheden waar ik het maandag tijdens ons wekelijks beraad over zal hebben. Geen zorgen, het zijn kleinigheden, geen blunders.

Maar goed, we hoefden niet koek te happen, zak te lopen en met pleepotten te gooien. De burgemeester hield een toespraakje dat aan de goede kant van de onbenulligheid bleef. Hij zou denk ik een goede premier zijn (geintje). Men danste en zong dat het en aard had, vooral de mensen die wijlen mijn grootmoeder de overzeese rijksgenoten noemde. De vrouw die jullie hadden geselecteerd om mij aan te spreken over ons slavernijverleden was een nette, beschaafde dame. Liet zich niet een-twee-drie afwimpelen, maar wist precies hoever ze kon gaan. Wie haar heeft geïnstrueerd, krijgt wat mij betreft een snipperdag. Kan jij dat regelen?

Het hoogtepunt, voor zover je daar op zo’n dag van kunt spreken, was de ‘ontmoeting’ met de republikeinen. Dat zijn aandoenlijke types, zoals ze daar stonden te kleumen met hun plakaatjes over Willem de Laatste. Max vond het niet zo’n goed idee maar ik heb ze toch maar een goede dag gewenst. Ik ben tenslotte koning van iedereen, wat jij.

Naar aanleiding van mijn tien jaar op de troon (op de pot, zei Alexia toen ze klein was) waren er nog al wat kritische geluiden en zure stukjes. Die lees ik nooit, indachtig wat W.F. Hermans ooit schreef over literatuur-recensenten: het zijn sneeuwruimers die iets opruimen wat vanzelf verdwijnt. Er waren 75.000 mensen, vertelt een lakei (zou die Pechtold boos van worden, als hij dit zou lezen. Jij hebt tenminste humor.) me zojuist. Het Volk heeft altijd gelijk!

Zoals je weet, heb ik afgeleerd me druk te maken over het verschil tussen mijn imago en wie ik werkelijk ben. De koning heeft twee lichamen, een publiek en een privé, zoals we uit de middeleeuwen weten. Enfin, dat hoef ik jou als collega-historicus niet te vertellen. Maar laatst zat ik met Max bij de open haard onze pr-strategie te bespreken. (Zou die haard binnenkort nog mogen van die Jettert, zoals M hem noemt? [Ik dacht eerst dat het een Argentijns scheldwoord was. Je kent die toon en blik van haar.]  By the way, is hij niet licht autistisch? Jij maakt hem wekelijks mee.). Onze conclusie: de strategie moet anders.

Die podcast met die dj was geen succes. Dat lag niet aan die jongen, die was reuze aardig en wist niet van zijn gezond. Maar daardoor verkeerde ik met hem op hetzelfde niveau, als je begrijpt wat ik bedoel. En dat kan toch niet de bedoeling zijn, zei M. Je weet, ze is nogal op status en daar heb je soms moeite mee, maar ik moest haar dit keer wel gelijk geven. Dit was niet de goede formule.

Over twee jaar vier ik ‘mijn koperen’ op de troon. Ik weet niet of jij er dan nog zit, want zo lekker loopt het niet met dat Rutte IV van je, maar ik wil het wel alvast aankaarten. Ik dacht aan een interview, of liever dialoog, klinkt chiquer, met de Denker des Vaderlands, over de rol en betekenis van de monarchie in het huidige tijdsgewricht. Liefst live op de tv. Je weet hoe ik over filosofen denk, wat vroeger de dominee was, is nu de filosoof, en dat ik ‘diepzinnigheid’ onzin vind, maar het laat me voor het Grote Publiek van een onbekende kant zien. De vorst die altijd weer verrast. En dit keer in positieve zin.

Als we het goed scripten, werken we binnen een uurtje toe naar de niet geheel verrassende slotsom dat de monarchie niet meer van deze tijd is. En dan komt de uitsmijter: ik kondig mijn aftreden aan! En zeg dat ik die Aboutaleb van Rotterdam, bovendien iemand met een ‘migratieachtergrond’!, een prima president vind. Twee vliegen in een klap. Win, win.

Wat vind je ervan? We moeten wel eerst een royale afvloeiingsregeling hebben en we zijn ook bereid tot een afscheidstournee langs de verpleeghuizen. Maar zo gaat het Huis van Oranje op een waardige manier de geschiedenis in. Een voorbeeld voor de nog zittende vorstenhuizen. En zijn we ook weer eens gidsland.

Ik kan me voorstellen dat ik je hier mee enigszins overval. Je hebt het weekend om erop te kauwen en dan hoor ik het maandag wel van je. We bewaren een tompouce voor je.

Hasta la vista, baby!,

WA.”

Ps. Zeer genoten van de Chopin-biografie die je me had aangeraden.

(Foto: in de buurt Rotterdam)