Het Centraal Planbureau (CPB) heeft becijferd dat het aantal gezinnen in Nederland dat in armoede leeft volgend jaar zal groeien naar 5,7 procent. Schandalig, vindt iedereen, van links tot rechts.

Waarom het blijkbaar wel aanvaardbaar is dat volgens het CPB nu 4,8 procent van de bevolking in armoede leeft, is onbekend. Wat armoede precies betekent – los van het nogal wiskundige uitgangspunt van het planbureau – is me evenmin duidelijk. In de negentiende eeuw was je arm als je niks te eten had. Vandaag de dag is dat het geval als je je geen nieuwe kleuren-tv kunt aanschaffen. Kennelijk is armoede een relatief begrip, want er zullen wel altijd mensen blijven die het minder hebben dan de rest. Dat houdt in dat je het vraagstuk nooit zult oplossen.

Maar goed. Gelukkig hebben we een kabinet dat de groei van de armoede wil terugdringen, zo verzekerde premier Mark Rutte vandaag. ‘Ik denk dat niemand wil dat mensen met zo’n kwetsbare financiële positie er zo slecht uit zouden komen’, zei hij op zijn wekelijkse persconferentie.

Het tackelen van de armoedegroei kost geld, veel geld. Maar volgens Rutte zijn er verschillende opties om de schatkist een wat fleuriger aanzien te geven. Over welke dat zijn bleef hij vaag. De meest voor de hand liggende mogelijkheid is uiteraard een lastenverzwaring. Vooral bij het bedrijfsleven zou nog wel iets te halen zijn. Maar ook de bovenmodale burger hoeft vermoedelijk nog niet naar de voedselbank als hij wat meer aan de fiscus dient af te dragen.

Een groot probleem is dat de partijen die deel uit maken van de regeringscoalitie het niet eens zijn over de beste oplossingsrichting. D66 zou er waarschijnlijk wel voor voelen de rijke burgers en vooral de ondernemers wat steviger aan te pakken. Maar de VVD is daar mordicus tegen.

Een extra complicatie vormt het feit dat het kabinet demissionair is. Dat wil zeggen: de vier regeringspartijen konden niet langer doen alsof ze dikke vrienden zijn en hebben besloten uit elkaar te gaan. Je kunt wel, zoals Rutte, redeneren dat de vier gehouden zijn ‘het land verstandig te besturen’, maar wat is verstandig?

Daarover zijn ze het niet eens geworden. Toegegeven: het breekpunt had betrekking op het asielbeleid. Maar als alles verder koek en ei was geweest zou daarvoor wel een compromis zijn gevonden. Dan was het kabinet niet gevallen. En dan zouden er in november geen verkiezingen plaats hebben gevonden.

Tja, die verkiezingen. Geen enkele partij heeft er zin in om zijn achterban lastig te vallen met onwelgevallige maatregelen. Ook D66 gaat liever niet naar de kiezer toe met de boodschap dat de belastingen voor de categorie ‘goedverdienenden’ omhoog zullen gaan. Op die partij stemmen vooral – zeker als je de sociale media mag geloven – leden van de elite. Die zijn over het algemeen niet minvermogend.

Mijn voorspelling: de coalitiegenoten zullen heel wat mist creëren en na veel geruzie cijfers presenteren waarin de toename van armoede beperkt blijft. Volgend jaar zal blijken dat die aanname te optimistisch is geweest. Maar zo gaat het toch ook als een kabinet niet demissionair is?