Een aantal private-equity maatschappijen verwaarloosde jarenlang de winkelketen Hema, voorzag haar van ondermaatse producten, schroefde de prijzen op, bracht de banen van de medewerkers in gevaar. Met Eurotekens in hun ogen plunderden de graaiers het bedrijf en duwden het naar de ondergang. Ik maakte mij er zorgen om. Niet nodig, zo bleek. De eigenaren van de Jumbo-supermarkten kochten de keten op, topvrouw Saskia Egas Reparaz maakte weer een sterk merk van de Hema.

Het uitgiftepunt in de Hoogstraat in Rotterdam is er nog steeds, het assortiment is uitgebreid en -ECHT Hema- het broodje rookworst verkopen ze ook nog. In mijn jonge jaren ging ik op zaterdagmiddag uit school langs voor die smakelijke worst met vers witbrood. Nog proef ik in gedachten de eerste hap, beleef ik het genot waarbij het sap langs mijn kin loopt. De goden op de Olympus zouden er hun godenspijs voor hebben laten staan.

Op de tweede verdieping sta ik in het restaurant te aarzelen als een kind in een snoepwinkel. Wat gaat het worden? Saucijzenbroodje, erwtensoep met roggebrood, broodje kroket, broodje zalm, broodje vega? Ik kies voor het broodje oude kaas met sla en tomaat en voor erna -ECHT Hema- een tompouce met een bakkie.

Voor exclusief design moet je niet bij de Hema zijn, wel voor goede vormgeving en kwaliteit. Niet zestig soorten tandpasta, wel genoeg om uit te kiezen, geen eindeloze rekken met kleding, wel een schrijfhoek waar je precies kunt vinden wat je nodig hebt, niet meer en niet minder. In de beperking -ECHT Hema- toont zich de meester.

Ik loop tussen de kaarsen en kerstballen door op een van de verkoopsters af, een vriendelijke meid van een jaar of zeventien.’

‘Waar kan ik talkpoeder vinden?’ vraag ik.

De verkoopster gaat mij voor richting cosmetica, draait zich halverwege om en vraagt: ‘Is het voor in je haar?’

‘Voor tussen mijn tenen,’ zeg ik zo neutraal mogelijk.

Met argwaan in haar ogen en ongeloof in haar stem, zegt zij: ‘ECHT?’