De blufpokeraar heeft de hoofdprijs verspeeld en hij heeft weer eens getoond dat hij een slechte strateeg is. Hij heeft niet gekregen wat hij wilde, het ontregelen van de NAVO. Hij heeft gekregen dat hij de landen in Europa heeft duidelijk gemaakt dat de NAVO bestaansrecht heeft en dat steeds meer landen grenzend aan Rusland kiezen voor een plekje onder de beschermende paraplu van de NAVO, zolang er agressieve dwaallichten als Poetin aan de macht zijn.
Na zijn afstraffing kruipt Poetin niet in zijn schulp. Hij gaat nu voor zijn troostprijs: het inlijven van de criminele broeinesten, de zogenaamde volksrepublieken Donetsk en Loegansk in het oosten van Oekraïne. Als dat lukt betekent dat een mogelijkheid voor hem zijn macht te laten gelden. Zo kan hij Oekraïne blijvend destabiliseren. En dat raakt het leven van miljoenen Oekraïners. Voor miljoenen mensen dreigt verlies van toekomstperspectief. Dat bemoeilijkt de pogingen van de Oekraïense president Zelenski om zijn land bij de Europese Unie binnen te loodsen, de eerste stap op weg naar volledige integratie met Europa.
De verliezers in dit machtsspel zijn de gewone burgers. De oproep van de separatisten aan jongemannen om zich te melden voor de strijd tegen de fictieve vijand Oekraine heeft nauwelijks respons gekregen. Er is weinig animo het leven te wagen voor een utopie. Ook de propagandaoperatie om tienduizenden burgers uit de Donbas te evacueren blijkt niet aan te slaan. Er melden zich maar een paar duizend mensen. De meesten geloven de propaganda, dat het Oekraïense leger zal binnen vallen niet. Zelfs in het pro-Russische gebied is er geen uitgesproken enthousiasme voor een Russische interventie.
De populaire blogger Aleksandr Minkin vat de 22 jaar Poetin samen. Hij heeft alles in Rusland op zijn kop gezet. Eigenhandig de grondwet herschreven zodat hij eeuwig aan de macht kan blijven. Het parlement heeft hij helemaal uitgekleed. Hij heeft het leger op pad gestuurd om de wereld te laten zien dat Rusland een wereldmacht is. De troepen gingen naar Syrië, Kazachstan en nu ook richting Europa. Minkin concludeert: Poetin put er bevrediging uit als hij anderen zijn macht kan tonen. Zijn escapades richting het Westen lijken dat te bevestigen.
Als hij de troostprijs binnenhaalt is de prijs die Rusland moet betalen weer hoog. De Donbas wordt dus het nieuwe zwarte gat, en er zijn er al zoveel: de Krim, Transdnestrië in Moldavië, Abchazië en Zuid-Ossetië in Georgië. Miljarden roebels verdwijnen zo en talloze mensen worden beroofd van een normaal leven, en dat alles om de machtswellust van één man te bevredigen. Het herstellen van de Sovjetunie of het Rusische tsarenrijk is de utopische wens van Poetin. Hij maakt er niemand gelulkkig mee. Ook niet zijn eigen burgers.
Het wordt tijd dat Russen weer baas worden in eigen land. Maar ook dat is niet eenvoudig in een land waar repressie de burgersamenleving heeft verlamd. Intussen gaat Poetin door de rol van wereldleider te spelen, en moet hij broeden op een acceptabele aftocht. In het Westen moet ook enige reflectie worden gedaan. Zo zal de EU zich er rekenschap van moeten geven dat er een krachtiger politieke rol moet worden gespeeld in een crisis zoals nu met Ruslan
Geef een reactie