De koning en de koningin zijn op staatsbezoek in België. Ver is het niet, maar ook met je buren dien je goede relaties te onderhouden. En bovendien: met België hebben we een speciale band. Niet alleen dat ze in meer dan de helft van het land onze taal spreken, maar ook omdat we ooit één natie vormden. Van 1815 tot 1830 was onze toenmalige vorst Willem I het staatshoofd in zowel de noordelijke als de zuidelijke Nederlanden.

Erg vrijwillig ging dat allemaal niet. Machtige staten als Engeland en Pruisen (Duitsland bestond nog niet) vonden dat Nederland en België beter samengevoegd konden worden. Want dan zou er aan de noordzijde van Frankrijk een stevige buffer ontstaan tegen expansiedrang van die malafide Fransen. De machtige Franse keizer Napoleon was nog maar net verslagen, dus onbegrijpelijk was dat idee niet.

De Belgen werden dan ook min of meer tegen hun zin met Nederland samengevoegd. Veel plezier hebben ze van deze unie niet gehad. Willem I behandelde hen slecht. Hij had er lak aan dat bijna de helft van hen (waaronder vrijwel de hele elite) Franstalig was en wilde het gebruik van het Nederlands dwingend opleggen. Bovendien had hij als protestant weinig begrip voor het feit dat verreweg de meeste Belgen de rooms-katholieke godsdienst aanhingen.

Willem I stapelde zodoende bestuurlijke blunder op blunder. Het was helemaal niet merkwaardig dat de Belgen in opstand kwamen. Bij de voorstelling van een derderangs opera in Brussel uitten de toeschouwers nationalistische gevoelens en binnen enkele dagen was het hele Belgenland in rep en roer. Met het hele land bedoel ik ook het tegenwoordige Nederlandse deel van Limburg. Dat wilde maar wat graag bij België horen. Willem I mocht van geluk spreken dat internationale grootmachten beslisten dat het meest oostelijke stuk van Limburg onder Nederlands bewind zou blijven. PVV-leider Geert Wilders, die uit Venlo komt, kan daarover ook tevreden zijn, want anders was hij nu waarschijnlijk lid geweest van het Vlaams Belang.

Soms gaan er stemmen op (meestal extreemrechtse stemmen) die willen dat de scheiding tussen Nederland en België ongedaan wordt gemaakt. Maar dat zal – wil ik me niet heel sterk vergissen – nooit gebeuren. Nederland zou misschien wel willen. We zouden dan voetballers als Romelu Lukaku en Kevin De Bruyne en wielrenners als Remco Evenepoel en Wout van Aert erbij krijgen, om maar wat te noemen.

Maar de Belgen moeten ons niet. Dat geldt zeker voor de Franstaligen onder hen, die met die rare keelklanken waaruit volgens hen het Nederlands bestaat niets te maken willen hebben. Maar ook veruit de meeste Vlamingen hebben een hekel aan de Ollanders, die ze lomp en bot vinden. Ik denk niet dat het staatsbezoek van Willem-Alexander hen op andere gedachten zal brengen.