Toen de ambtelijke top van de Tweede Kamer gisteren besloot te stoppen met zijn activiteiten omdat een ‘sociaal veilige werkomgeving’ niet langer gewaarborgd kon worden, was de reactie van oppositiepolitici en journalisten gelijkluidend. ‘Nu is de positie van Kamervoorzitter Vera Bergkamp onhoudbaar geworden,’ klonk het eendrachtig.

Bergkamp (D66) is sinds april vorig jaar Kamervoorzitter. Ook ik vind dat ze het niet goed doet. Er zijn voortdurend aanmerkingen op de manier waarop ze de Kamer leidt. Ze grijpt niet of onvoldoende in als populisten zich roeren en wekt de indruk de regeringspartijen voor te trekken. Bovendien zijn vraagtekens op hun plaats over de manier waarop Bergkamp aan haar baantje is gekomen. D66 was de grote winnaar bij de Kamerverkiezingen van maart vorig jaar. Gingen aan de benoeming van Bergkamp geen politieke spelletjes vooraf?

Je kunt natuurlijk betogen dat elke Haagse benoeming het gevolg is van spelletjes. Maar verder valt tegen deze kritiek weinig in te brengen. Bergkamp functioneert bepaald niet geweldig. Ze zou beter plaats kunnen maken voor een ander. Maar zou door haar vertrek de rust in de Kamer weerkeren?

Ik heb daar behoorlijk wat twijfels over. Het Kamerpersoneel vreest voor zijn sociale veiligheid sinds de Kamerleiding besloot onderzoek te doen naar klachten over Khadija Arib. Wie weet is het wel bang dat het de speelbal hiervan zal worden.

Arib (PvdA) was de voorgangster van Bergkamp. Ze stond te boek als een heel wat betere voorzitter dan de D66-politica. Er vonden veel minder incidenten plaats tijdens haar regime. De Kamerleden (zelfs Geert Wilders) waren beter over haar te spreken.

Toch trokken personeelsleden (meestal anoniem) aan de bel. Ze verweten Arib dat ze een ‘schrikbewind’ had gevoerd onder haar stafleden. Ze zou door ‘machtsmisbruik’ schuldig zijn geweest aan ‘grensoverschrijdend gedrag’.

Misschien waren die klachten onterecht of overtrokken. Maar daar kom je toch alleen achter door ze tegen het licht te houden. Bergkamp was trouwens niet de enige die dat wilde. Het hele politiek breed samengestelde presidium (Kamerbestuur) stemde ermee in. Bij dat presidium hoorde tot voor zeer kort ook PvdA-Kamerlid Henk Nijboer, een fractiegenoot van Arib.

Laatstgenoemde heeft het onderzoek niet afgewacht. Beledigd door het uitlekken van de klachten over haar (niet per definitie de schuld van Bergkamp, zou ik zeggen) besloot ze meteen de Kamer te verlaten. Niet het gedrag van iemand die zichzelf niets te verwijten heeft, lijkt me. Want als je een nadere beoordeling met vertrouwen tegemoet kunt zien hoef je toch nergens voor terug te deinzen? Overigens – maar misschien heeft dat er wel niets mee te maken – had ook het PvdA-personeel al het een en ander op Arib aan te merken toen ze nog gewoon Kamerlid was. Ook in die tijd werd haar al het voeren van ‘schrikbewind’ voor de voeten geworpen.

Sinds het voornemen tot een onderzoek naar het optreden van Arib als voorzitter in de media belandde is het hectisch gebleven in de Tweede Kamer. Er gaat vrijwel geen dag voorbij of verslaggevers komen met nieuwe onthullingen. Daaruit moet blijken dat Bergkamp de bron is van alle kwaad. Zou het echt?