Politiek en persoonlijke omstandigheden hebben niets met elkaar te maken. En dat is maar goed ook.

Neem het volgende geval.

De voornaamste doelstelling van de vier onderhandelaars in de kabinetsformatie is het terugdringen van het migratiecijfer. In hoeverre het aantal buitenlanders omlaag moet is nog onduidelijk. De ene onderhandelaar zegt streng: het moeten er nul worden. De ander is met 50.000 stuks per jaar heel wat soepeler. De overige twee zitten daar als ik het goed begrijp tussenin. De uitkomst staat dus nog niet vast. Maar dat minder migranten dan nu zich in Nederland mogen vestigen, lijdt voor het viertal geen twijfel.

Er is wel een probleempje, los van de exacte uitkomst. Eén van de vier is getrouwd met een vrouw uit Hongarije. Een tweede heeft een echtgenote die in Turkije is geboren. De derde komt daar zelf vandaan. En nummer vier is ter wereld gekomen dankzij een Ierse moeder.

Hoezo dan ‘knokken voor Nederland’? De eerste twee zijn toch met een buitenlandse getrouwd? Nummer drie zou zonder het tot dusver gevoerde opengrenzenbeleid van Nederland hier helemaal niet hebben gewoond. Nummer vier was er zonder die Ierse moeder niet eens geweest. Zijn zij dan de eerst aangewezenen om te klagen over het grote aantal buitenlanders dat hier verblijft? Je zou zeggen van niet.

Gelukkig –  zo kunnen zij zich troosten – hebben politiek en persoonlijke omstandigheden niets met elkaar te maken. De andere kant heeft trouwens ook boter op het hoofd.

De leider van de op een na grootste fractie in de Tweede Kamer – en veruit de grootste partij van links – mag dan wel een hoop jammeren over het bittere lot van de laagstbetaalden, zelf is hij bepaald niet laagbetaald. Hij woont in een kast van een huis en hoeft allerminst op een cent te kijken. Zijn welgedane uiterlijk verraadt het. En zijn vele vijanden peperen hem dat ook geducht in.

Hebben die vijanden daaraan de handen vol? Nee, dat hebben ze niet. Hun giftige pijlen zijn eveneens gericht op de leider van de op één na grootste progressieve partij. Het gaat om iemand die in het demissionaire kabinet nog klimaatminister is. Deze persoon is homoseksueel en heeft een vriend die in Zuid-Amerika woont, of daar in elk geval vandaan komt. Niet zo lang geleden ging de bewindsman bij zijn vriend op bezoek. Per vliegtuig! Schandalig toch?

Een belangrijke boodschap van deze deugdjanus is namelijk dat je minder moet vliegen. Het liefst zou hij het financieel onmogelijk maken voor het grootste deel van de mensheid om zich nog door de lucht te verplaatsen. En nu vliegt meneertje zelf. En nog niet zo’n klein stukje, maar helemaal naar Zuid-Amerika! Hypocriet hoor.

Dat neemt niet weg dat privégedrag helemaal niets te maken heeft met politieke opvattingen. Niet dan?