Op 20 april komen de leden van PvdA en GroenLinks bij elkaar om zich te beraden over de toekomst. Ze kunnen, zo maak ik op uit mediapublicaties, kiezen uit drie mogelijkheden. De eerste is daadwerkelijk fuseren. De tweede: een nieuwe partij oprichten. En de derde: voortmodderen op de oude weg in een ‘blijvende alliantie’

Ik ga er niet over. Ik ben ook geen lid van een van de twee partijen. Maar ik zou de leden van harte willen adviseren de eerste of tweede variant te kiezen. (Die komen voor zover ik zie op hetzelfde neer).

Ik vrees helaas dat de steun voor de derde optie aanzienlijk zal zijn. Tegen een echte fusie bestaat nogal wat verzet, zeker bij de oudgedienden. Misschien wat meer bij de PvdA dan bij GroenLinks, maar ook daar.

Ongetwijfeld zal iemand tijdens het congres beginnen over de ‘cultuurverschillen’ tussen de twee partijen. Geen misverstand: die zijn er. De PvdA is nogal arbeideristisch ingesteld, GroenLinks richt zich meer op de intelligentia. Nu ze in de Tweede Kamer nauw samenwerken en zelfs één fractie hebben gevormd, lijkt die laatste partij de overhand te hebben gekregen.

Uit onderzoek komt naar voren dat de sociaaldemocraten sinds er over samenwerken wordt gesproken door de arbeidersklasse steeds meer in de steek zijn gelaten. Arbeiders – zo heeft de site Stuk Rood Vlees uitgedokterd – kiezen in toenemende mate voor extreemrechtse anti-migratiepartijen als de PVV.

Zonder enige twijfel is dat zo. Maar arbeiders die de overstap naar de PVV hebben gemaakt zullen nooit meer terugkeren, tenzij een partij bereid is de PVV-standpunten over te nemen. Dat moet de nieuwe combinatie uiteraard nooit doen.

Ook de persoon van de partijleider, Frans Timmermans, is omstreden. Hij zou te veel zijn oren naar GroenLinks laten hangen, al komt hij uit de PvdA en al is hij ook bij GroenLinks niet erg populair.

PvdA’ers verwijten hem bijvoorbeeld dat hij in de kwestie Israël-Hamas kiest vóór Hamas en tegen Israël. Terwijl allerlei sociaaldemocratische kopstukken tijdens de Tweede Wereldoorlog toch in concentratiekampen hebben gezeten en de partij het imago heeft van een pro-Israëlgezelschap.

Dat mag allemaal waar zijn, maar je kunt je afvragen of er een alternatief is voor fuseren. Dat is er volgens mij niet. De twee partijen hebben bij de laatste verkiezingen samen – één lijst vormend – 25 zetels gehaald. Onder voorzitterschap van de omstreden Timmermans zijn ze nu de tweede fractie van het land. Ze hadden ieder afzonderlijk respectievelijk 8 en 9 zetels, dus samen 17. Een winst van niet minder dan 8 zetels, met andere woorden. Dat is in een tijd dat klassieke partijen als de VVD en het CDA hevig verlies lijden niet zo slecht, toch?

Natuurlijk kunnen PvdA en GroenLinks nog naar de oude situatie terug, maar is dat wenselijk? Twee kleine partijtjes samenvoegen tot één grote lijkt me heel wat beter. Zeker als het om partijtjes gaat die – een paar verschillen in opvattingen daargelaten – in hoofdlijnen hetzelfde nastreven.

Op onderdelen uiteenlopende standpunten tref je overigens ook elders aan. Zou iedereen in pakweg de VVD precies hetzelfde denken? Partijen waarin iedereen het altijd honderd procent met elkaar eens is bestaan niet.