De verkiezingscampagne in het Verenigd Koninkrijk duurt nu zo’n veertien dagen en premier Rishi Sunak zit al op ruim tien blunders, bijna één per dag. Dat is een indrukwekkende prestatie. Als hij in dit tempo doorgaat, komt de leider van de Conservatieven boven de veertig uit.

De ergste is die op D-day. Sunak besloot de plechtigheden ter herinnering aan de invasie van geallieerde troepen in Normandië, nu tachtig jaar geleden, deels te skippen en naar Londen terug te vliegen om zich te laten ondervragen door een tv-journalist. Dat interview ging vooral over zijn omstreden uitspraak dat de Britse kiezer onder een Labourregering ruim tweeduizend pond per jaar extra belasting zal moeten betalen – ook al een flinke uitglijer. De woede over deze stap is bijna niet te peilen; onvergeeflijk, een ongehoorde stommiteit, een klap in het gezicht van Britse veteranen met een gemiddelde leeftijd van zo’n honderd jaar. Zelfs partijgenoten zijn kwaad over deze gevoelloze beslissing. Sunak heeft inmiddels zijn excuses aangeboden en erkend dat het een misrekening was. Maar de schade lijkt niet te herstellen.

Vanaf de eerste dag ging het fout met de campagne van de Tory’s. Sunak kondigde de vervroegde verkiezingen aan op de stoep van zijn ambtswoning in Downing Street 10 terwijl het steeds harder begon te regenen, de arme man werd dan ook zichtbaar zeiknat, tot vreugde van cartoonisten. Tot overmaat van ramp begon een demonstrant keiharde muziek te draaien, een nummer waarmee de vroegere Labourpremier Tony Blair ooit de verkiezingen had gewonnen.

De datum van 4 juli al deed menige wenkbrauw fronsen. Waarom schrijf je vervroegde verkiezingen uit als je partij maar liefst twintig procentpunten achter staat op je concurrent? Want zo groot is de kloof tussen de Conservatieven en Labour. Het beeld van een wanhoopsdaad werd versterkt doordat nogal wat Conservatieve prominenten (onder wie topministers en een oud-premier) lieten weten het voor gezien te houden; zij stellen zich niet kandidaat, mogelijk uit angst dat zij hun zetel verliezen. Zij verlieten het zinkend schip, zo kwam het over.

Bovendien zijn in de eerste week van juli de schoolvakanties in Schotland al begonnen, en het is in het VK een ongeschreven wet dat je in die periode geen verkiezingen uitschrijft, want veel kiezers liggen dan te bakken in de Spaanse zon.

Sunak hoopte dat nog vóór de zomer het eerste vliegtuig met asielzoekers naar het Afrikaanse land Rwanda zou vertrekken waar ze asiel moeten aanvragen. De premier heeft zijn ziel en zaligheid aan dit omstreden plan verkocht: kijk eens hoe daadkrachtig we de illegale immigratie aanpakken! Maar hij had de verkiezingsdatum nog niet aangekondigd, of hij moest erkennen dat die eerste vlucht pas ná 4 juli zal vertrekken, dus die vlieger ging letterlijk niet op.

Een misrekening was ook de opstelling van de populist Nigel Farage, de man van de Brexit. De Conservatieven, die als de dood voor hem zijn, gingen er vanuit dat hij zich niet kandidaat zou stellen. Dat liet de man aanvankelijk ook weten, maar hij kwam daar deze week op terug. De paniek bij Sunak en zijn partij is groot, want ze moeten nu op twee fronten strijden. Links valt Labour ze aan, aan de rechterkant nu ook Reform UK, zoals de partij van de charismatische Farage heet. Want door zijn deelname heeft die club nu ineens vleugels gekregen. Volgens opiniepeilingen zit ze de Conservatieven op de hielen die in het zwartste scenario zelfs pas de derde partij van het land zouden kunnen worden, een pure vernedering.

We hebben nu al zo’n vier of vijf blunders gehad, en de campagne moest nog beginnen. De eerste dag bezocht de geheelonthouder Sunak een brouwerij in Wales en dacht goeie sier te maken door bier en voetbal met elkaar te verbinden. Lekker zo’n biertje bij het voetbalkijken, zei hij. Pijnlijk, want Wales doet, anders dan Engeland en Schotland, niet mee aan het EK-voetbal in Duitsland deze maand.

De dag erop ging Sunak naar Belfast, de hoofdstad van Noord-Ierland, en liet zich daar filmen en fotograferen op de werf waar ruim honderd jaar geleden de Titanic is gebouwd, het schip dat op zijn eerste tocht al naar de oceaanbodem zonk. De beelden waren dodelijk: Sunak onder de grote letters Titanic. En de vragen van de meegereisde journalisten zeer voorspelbaar: gaan de Conservatieven de Titanic achterna?

Sunak bezocht een koekjesfabriek en liet zich ondervragen door mensen die zich voordeden als werknemers. Ze stelden opvallend vriendelijke vragen, het bleken dan ook opgetrommelde gemeenteraadsleden van de Conservatieven te zijn. De premier kwam met het opzienbarende plan om de dienstplicht weer in te voeren. Zijn minister van defensie, een partijgenoot, liet verontwaardigd weten helemaal niet te zitten wachten op de komst van ongetrainde jongens en meisjes van 17, 18 jaar oud. De bewindsman wist dus niks van dit voorstel.

Deze week werd bekend dat de Conservatieven opnieuw een flinke donatie krijgen van een hoogst omstreden donor, de miljardair Frank Hester. Deze man heeft ooit van een zwarte Labourparlementariër gezegd dat ze doodgeschoten zou moeten worden. Sunak kreeg de vijf miljoen pond al in januari toegezegd, maar de premier verzweeg het, wetend hoe gevoelig dit ligt. Maar hij weet ook dat de Tory’s het geld goed kunnen gebruiken.

Deze week was er het eerste tv-debat tussen Rishi Sunak en zijn opponent, Labourleider Keir Starmer. Sunak trok vanaf de eerste minuut fel van leer en herhaalde tot tien keer dat de Britten onder een Labourregering ruim tweeduizend pond belasting per jaar extra moeten betalen, een traditionele aantijging: Labour staat gelijk aan taks, aldus de Conservatieven. De kleurloze en wat slome Starmer leek aanvankelijk uit het veld geslagen en protesteerde pas op het laatst tegen wat hij ‘een flagrante leugen’ noemde. Volgens politieke commentatoren deed hij dat expres om Sunak deze aperte leugen voortdurend te laten herhalen. Want hij wist dat topambtenaren de vloer zouden aanvegen met deze beschuldiging. Dat deden ze ook, een affront voor de Tory’s. Maar Sunak houdt de leugen vol.

Dat deed hij ook in het tv-interview waarvoor hij vroegtijdig uit Normandië vertrok. Een kandidaat-parlementslid van Labour schreef op X: ‘Dus Sunak heeft de herdenkingsplechtigheid verlaten om naar huis te vliegen om daar over zijn leugens te liegen.’ Op X wemelt het van de venijdige reacties. Onder een foto van Sunak die een veteraan van tegen de honderd een hand heeft, staat het onderschrift: ‘Ga uit de weg, oude man, ik moet naar de tv-studio!’ Het gebrek aan respect voor de veteranen die voor de allerlaatste keer naar Normandië zijn gekomen wordt Sunak het meest kwalijk genomen.

Het is ook oerstom wat hij heeft gedaan. Nu staat zijn minister van buitenlandse zaken Cameron op de foto naast de wereldleiders Biden, Scholtz en Macron, niet Sunak. En Keir Starmer – die tot het einde is gebleven bij de herdenking – was voor het oog van de wereld in gesprek met president Zelensky. De Oekraïense president weet ook wel met wie hij na 4 juli zaken moet doen.

Nadat hij zijn excuses had aangeboden, zei Sunak dat hij al lang geleden had besloten niet de hele D-day-ceremonie bij te wonen, lang voordat hij de verkiezingen had uitgeschreven. Zijn voortijdige vertrek had dus niets met partijpolitiek te maken, suste hij. Maar hiermee maakte hij het alleen maar erger. Want zo gaf hij in feite te kennen dat hij zelfs bij een lege agenda eerder weg was gegaan. De zoveelste blunder.