Vanaf het moment dat ik mij in verticale positie verhef, gaat het door mijn hoofd. Nee, eigenlijk daarvoor al, als ik nog half bewusteloos naar het plafond lig te staren. ‘Hop…hop…hop…paardje in galop.’

Het is begonnen toen ik in een aanval van grootvaderliefde de LP ‘Zing mee met de liedjes van Sinterklaas’ heb opgezet. Voor U ten gehore gebracht door Kinderkoor Pippeloentje. Daarna is het niet meer opgehouden.

Vergeefs stop ik tijdens het ontbijt mijn vingers in mijn oren. Kan het wat zachter, roep ik vertwijfeld tijdens het douchen. Als ik op het toilet zit, trommel ik op mijn blote knieën het ritme van ‘We will rock you’ van Queen: Boem boem tjáááá, Boem boem tjáááá. Het helpt allemaal niet. Enthousiast gaan de keeltjes van Pippeloentje door. Hop…hop…hop.

Vreselijke gedachten spelen door mijn hoofd. Moeten we die Pippeloentjes niet vol stoppen met suikerspinnen, draaidroppen, Hoepman spekkies, chocoladeletters, zodat ze geen woord meer uit kunnen brengen? Kunnen ze dat soort kinderliedjes niet gewoon verbieden, vraag ik me zelfs af.

Het lied gaat in allerlei variaties door me heen. Van: Stop…stop…stop, Pippeloentje hou je kop. Tot: Hop…hop…hop, so-de-mie-ter-op. Het is een nationale kwelling.

Als ik mij ’s avonds laat in horizontale positie begeef, dan hoor ik het nog steeds. Het gaat door tot diep in de nacht. Ik vermoed zelfs dat het in mijn slaap gewoon doorgaat, want als ik ’s morgens wakker word, is het er gelijk: ‘Hop, hop, hop, hop, hop, paardje in galop.’

Ik zal er pas van verlost worden, als Rudolphe langskomt komt met zijn rode neus. Ook erg.

Lees ook https://www.trefpuntazie.com/zwarte-piet-om-zelf-kleuren-kleindochter-sinterklaasliedjes/