En dat was drie. Na de politieke leider van Hamas en de opperste leider van Hezbollah heeft Israel een ander kopstuk van het Islamistische terrorisme uit de weg geruimd. Soldaten doodden donderdag in Gaza Hamas-leider Yahya Sinwar, het brein achter de pogrom van 7 oktober. Sinwar gaat nu collega’s Ismail Haniya (politieke leider van Hamas) en Hassan Nasrallah (leider van de Libanese Hezbollah) gezelschap houden in het hiernamaals.

Anders dan de perfect voorbereidde liquidaties van Haniya en Nasrallah was dit een toevalstreffer. Een patrouille stuitte op Sinwar toen hij een ommetje maakte tussen de puinhopen. Het succes is er niet minder om en niemand bij zijn verstand kan om hem rouwen. Sinwar was een massamoordenaar en een van de obstakels voor een diplomatieke oplossing van de oorlog in Gaza. (Het andere obstakel heet Benjamin Netanyahu.) Wie denkt dat nu licht aan het eind van de tunnels gloort, zal bedrogen uitkomen.

Hamas hangt in de touwen, maar is niet verslagen. Een terreurorganisatie is niet afhankelijk van een man. Sinwar zal opgevolgd worden en de kandidaat staat al klaar: zijn broer Mohammed. Bovendien staat Hamas niet alleen. Er zijn andere terreurclubs in Gaza, zoals Islamitische Jihad, die indien nodig het gat kunnen vullen. Reken maar, dat ze de ‘uitdaging’ met volle overtuiging zullen aannemen.

Dan is er het psychologische aspect. In een beweging met een doodscultus is de gewelddadige dood van een leider niet alleen een slag maar ook een bron van inspiratie. Een martelaar is een held en heeft veel potentiële navolgers. Het woord van de kerk uit de oudheid gaat ook hier op en mogelijk veel sterker: het bloed van de martelaren is het zaad van de kerk. Hamas is een religieus geïnspireerde  terreurorganisatie, dus jezelf en anderen opblazen of sneuvelen in de heilige oorlog, heeft de zegen van de profeet. Dat Mohammed Sinwar de witte vlag zal hijsen, is daarom hoogst onwaarschijnlijk.

Het andere obstakel heeft al aangekondigd dat de oorlog in Gaza, – en ook in Libanon -, onverminderd zal doorgaan. Netanyahu zou graag de genadeklap uitdelen, maar dat is, zie boven, onmogelijk. Druk van de VS zal hem niet tegenhouden, dat heeft president Joe Biden keer op keer ondervonden. Netanyahu heeft glashard lak aan de president. Waarschijnlijk zet hij zijn kaarten op de terugkeer in het Witte Huis van Donald Trump. De vorige en mogelijk nieuwe president is meer een man naar zijn hart.

De diplomaten zullen in de weer blijven, maar hun kans van slagen is klein. Zolang Netanyahu en Hamas denken dat ze de oorlog moeten voortzetten, blijven de diplomaten in kringetjes draaien.

Er is nog een illusie die uit de wereld geholpen moet worden. In Israel hopen de families van de ongeveer 100 gijzelaars die dood of levend in de tunnels van Hamas gevangen worden gehouden, vrij zullen komen. Dat hoopt iedereen met een grein menselijkheid in zijn lijf natuurlijk ook. Alleen, de gijzelaars zijn de grote troefkaart van Hamas in eventuele onderhandelingen en die geven ze niet uit handen. De nieuwe leiding bepaalt wanneer die troef wordt uitgespeeld en zo kort na de dood van een gewaardeerde collega is niet het moment. Je mag ervan uitgaan dat ze de gijzelaars  eerder zullen vermoorden dan vrijlaten. Als ze geen uitweg meer zien en de nog levende gijzelaars geen nut meer hebben.

Intussen woedt de oorlog verder. Het noorden van Gaza moet een bufferzone worden en daarom moet de bevolking definitief verdwijnen. Dit strategische doel van de Israeli’s strookt niet met diplomatieke initiatieven waarbij Gaza intact blijft. Volgens die plannen neemt een internationale vredesmacht de rol van het Israelische leger over, waarna de Palestijnse Autoriteit (PA), die de bezette Jordaanoever ‘bestuurt’, het bestuur op zich neemt. Het is zeer de vraag of de PA daartoe in staat is. Ze is corrupt en competente en niet corrupte figuren zijn nauwelijks voor handen. Als zij het bestuur krijgen over Gaza, zal dat onder toezicht van de VN en/of Arabische landen zijn, mogelijk met steun van de VS.

Wat de Israeli’s in het noorden van Gaza willen, willen ze eveneens in het zuiden van Libanon. Een bufferzone moet de Israelische bevolking in het noorden beschermen tegen aanvallen van Hezbollah. Sinds 8 oktober vorig jaar zijn zo’n 60.000 bewoners van huis en haard verdreven en zij kunnen alleen terugkeren als de bases van Hezbollah zijn ‘opgeruimd’. Of dit lukt, staat te bezien. Hezbollah is machtiger dan Hamas en heeft een enorm arsenaal aan raketten dat nog lang niet uitgeput is. De operatie in Libanon kan bovendien een ongewenst bijeffect hebben. Een ‘failed state’ aan je noordelijke grens zal een nooit ophoudende broedplaats van onheil blijven.

Alsof dat nog niet genoeg is, moet Jeruzalem de Iraanse raketaanval van begin deze maand nog vergelden. De ayatollahs in Teheran wachten dit moment met zweet in de handen af. Netanyahu heeft Biden toegezegd dat hij de atoominstallaties en de olie-industrie niet zal aanvallen, maar wat het woord van Netanyahu waard is, moet Biden inmiddels weten. Er wordt druk gespeculeerd dat de premier zal wachten op de terugkeer van Trump. De Israeli’s hebben niet de bommen en bommenwerpers die de diep ingegraven atoominstallaties kunnen vernietigen. Met Trump zou de VS die steun alsnog kunnen leveren, want Trump zou graag de geschiedenis ingaan als de man die de Iraanse atoombom verijdelde.

Kortom, met de dood van Sinwar mag de vlag uit, maar aan de politiek-strategische situatie verandert het weinig.