In augustus vorig jaar liet Pieter Omtzigt weten met de oprichting van een eigen partij aan de Kamerverkiezingen van november te zullen deelnemen.

Op de redactie van De Telegraaf moeten toen de champagnekurken hebben geknald. Omtzigt was een zeer populair Kamerlid. De onthuller van het toeslagenschandaal. De man van ‘functie elders’. En Omtzigt was Rechts! Onder zijn leiding zou Nederland de langgewenste ommezwaai maken! Hoezee!

In de peilingen schoot Omtzigts partij meteen omhoog. Eerst haalde ze maar liefst 46 zetels. Daarna zakte ze tot ongeveer 30. Een tegenvallertje misschien, maar Nieuw Sociaal Contract (NSC, de naam van de partij) zou niettemin nog altijd de grootste van het land worden.

Het liep anders. Eerst die onthutsende verklaring van Omtzigt dat hij niet met de PVV wilde samenwerken wegens gebrek aan ‘staatsrechtelijkheid’. Daarna de verkiezingsuitslag. De resultaten van NSC vielen tegen. Niet meer dan 20 zetels. Bij lange na niet de grootste partij. Nummer vier slechts.

Gelukkig: niet de partij van Omtzigt, maar de PVV van Geert Wilders was met 37 zetels de nummer 1 geworden. Opnieuw knalden op de redactie van De T. de champagnekurken. Een Ruk naar Rechts kon Nederland bijna niet meer ontgaan. Samen met BBB, VVD en NSC had de partij van Wilders de meerderheid. Een vrij ruime zelfs. BBB van Caroline van der Plas was strikt genomen niet eens nodig. Maar goed, het partijtje (bij de Statenverkiezingen vorig jaar nog ruim de grootste van het land) kon ook weinig kwaad. Het stond consequent aan de juiste kant, namelijk die van de PVV.

En het echte goede nieuws was dat Omtzigt tóch met Wilders ging praten. Een beetje tegenstrijdig misschien, na zijn eerdere ferme verklaring, maar hij deed het. Een Kamermeerderheid leek binnen handbereik. Onder leiding van PvdA’er Ronald Plasterk vonden er Gesprekken Achter Gesloten Deuren plaats.

Veel van wat daar aan de orde kwam mocht de buitenwereld niet vernemen, maar één ding leek vast te staan. Omtzigt was over zijn staatsrechtelijke problemen heengestapt. Ook Plasterk zei het: de komst van Wilders I (of in elk geval een kabinet onder leiding van de PVV) leek een kwestie van tijd.

Maar toen. Plasterk was bijna klaar toen Omtzigt opeens aftaaide. Om niet te zeggen: wegvluchtte. Het staatsrechtelijk gat met de PVV was toch te groot gebleken. NSC wilde hooguit gedogen, of aan een ver van een gewoon meerderheidskabinet afstaande extraparlementaire regering meewerken.

Die Omtzigt! Had hij dan toch de zaak bedonderd?

Op de redactie van De Telegraaf was de stemming zuur. Een minderheids- of een extraparlementair kabinet zou waarschijnlijk niet lang standhouden. Nederland werd zijn Rechtse Ommezwaai, waar ieder verstandig mens al zo lang op aandrong, onthouden. Allemaal de schuld van Pieter! Maar die zou ervan lusten!

Na intensief overleg met Wilders kwam een artikel tot stand waarvan de Honden Geen Brood Lustten. Omtzigt had zich misdragen aan de onderhandelingstafel. Gejammer en gejank, meer was er niet van hem te vernemen. Deze man deugde niet. Weg met hem! De huilebalk!

Tevreden hieven de redacteuren van De T. opnieuw het glas. Hadden ze die laffe Omtzigt (een ex-CDA’er nota bene) mooi te pakken. Eerst doen alsof je deugt (dus radicaal rechts bent) en daarna heulen met de politiek-correcte vijand. Zelfs een kabinet onder leiding van de fel gehate ultralinkse Frans Timmermans sluit hij niet langer uit. Schandalig!