‘Hij moet doen wat hij beloofd heeft. Om die reden is er ook op hem gestemd,’ zegt een sympathisant van PVV-leider Geert Wilders tegen RTL Nieuws.
Met andere woorden: als hij niet doet wat hij beloofd heeft, is het zinloos geworden om op hem te stemmen. Dan laten we dat achterwege. En dan zal hij niet lang de leider van de grootste partij zijn, die de lakens uitdeelt.
Met dat dilemma zit Wilders dus. Hij moet vechten tegen het grootste deel van de Tweede Kamer, waaronder coalitiepartner NSC, om zijn belofte te kunnen nakomen. Dat kan volgens mij niet lang goed gaan. Zeker niet bij iemand met zijn koppige karakter.
De PVV is (daar ging het RTL-item ook over) zoals bekend voorstander van het noodrecht om de asielcrisis te kunnen beteugelen. Het kabinet kan dan maatregelen nemen zonder dat het parlement daarover iets te zeggen heeft. Maar de andere regeringspartijen liggen nogal dwars, vooral het NSC.
Tot dusver houdt Wilders pro forma aan zijn voorkeur voor een noodwet vast. Volgens diverse media is hij daarentegen ‘om’. Hij zou onderhandelen over een compromis, namelijk een spoedwet, waarover de volksvertegenwoordigers wél zeggenschap hebben.
In feite gedraagt hij zich daarmee net als Mark Rutte en andere premiers. (Wilders is eigenlijk geen premier, maar in de praktijk is Dick Schoof, die die titel wel voert, niet meer dan een lakei.) Hij probeert uit politieke opportuniteit de kerk in het midden te houden en water bij de wijn te doen. Dat kost hem het imago van de onverschrokken Draufgänger, dat hij bij veel kiezers heeft. Het zal hem ook stemmen kosten bij de volgende verkiezingen. Die zullen naar ik aanneem al heel snel plaatsvinden.
Want het kabinet kan het niet lang volhouden. Het is overduidelijk dat het NSC de PVV op diverse punten een tikkeltje te ongrondwettelijk vindt. De samenwerking houdt weliswaar nog stand, maar ik mag aannemen zeker geen vier jaar. Mogelijk zelfs niet één jaar.
De PVV haalde bij de laatste verkiezingen 37 zetels en werd daarmee met vrij grote voorsprong de nummer 1 in de Tweede Kamer. Die positie had ze nooit eerder ingenomen. Wel een keer nummer 2, maar dat telt niet. De partij kreeg op grond van haar stemmenaantal het voortouw in de kabinetsformatie.
Aan die status van allesbepaler zal het NSC straks een einde maken. Volgens de peilingen maakt ze daarbij tegelijk ook een einde aan de reden van haar eigen bestaan. Nu is ze nog nummer 4 qua grootte, maar straks zal ze hooguit nummer 6 of zo zijn, of nog lager, en totaal niet meer meetellen. Ik sluit niet uit dat Pieter Omtzigt de partij opheft of zich eruit terugtrekt. Misschien is zijn ziekteverlof al een aanzet daartoe.
Maar met het gezag van Geblondeerde Geert is het binnenkort ook afgelopen. Hij doet niet wat hij heeft beloofd en dat is in de ogen van de populistische kiezer een doodzonde.
Voor populistische kiezers, en dat zijn de meeste stemgerechtigden in Nederland, geldt maar één waarheid: de verkozenen moeten doen wat ze zeggen. En dat kan Wilders nooit waarmaken.
Geef een reactie