Mede dankzij zijn niet aflatende inspanning was de Heilige Antonius van Padua-Sint Annakerk te Nijmegen niet gesloopt. Van daaruit wilde hij na zijn overlijden worden begraven. In het voorgesprek met de pastor, die de uitvaart zou verzorgen, zei zijn dochter: ‘Als u het maar niet over God hebt, want we zijn niet katholiek.’                                                                                                                                                                                  ‘Onmogelijk,’ antwoordde de pastor, ‘maar ik houd er rekening mee.’

De familie nam plaats in de kerkbanken, de kist werd over het gangpad door de broers naar voren gereden, begeleid door een weemoedig klinkend requiem. De pastor zwaaide met het wierookvat en hield een verbindende toespraak. Een zoete geur verspreidde zich door de kerk. Een misdienaar zette het vat waaruit zachtjes wierrook omhoog kringelde naast het altaar.

De moeder van de overledene, van gereformeerde huize van de zwaarste denominatie, had de grootste weerzin om het heiligdom van de beeldaanbidders te betreden, een “gruwel in de ogen des Heren”. Omwille van haar zoon gaf zij toe en ging ineengedoken zitten in de voorste bank. Terwijl de pastor een gebed uitsprak voerde een zuchtje tocht een wolk wierook over de treurende moeder. Alsof Onze-Lieve-Heer haar bewierookte voor haar inschikkelijkheid.