Amalia en de jager-verzamelaars

De Allerhande, Neerlands hoop in donkere dagen, had deze kerst flink uitgepakt. U kon kiezen uit:

• 20 voorgerechten, lopend van Crostini met carpaccio tot wilde-paddenstoelentartaar;
• 16 hoofdgerechten, lopend van ossenhaas met mosterdzaad en honing- en mosterdsaus tot notentaartje met gekaramelliseerde wortel en salie;
• 13 bijgerechten van gebakken gnocchi met room, spek en rozemarijn tot rodekoolsalade met gekonfijte citroen en granaatappel;
• 23 nagerechten van soezenkrans met hazelnootpraliné en frambozen tot sneeuwpopsoesjes;
• 3 tussendoortjes, waaronder feestelijke borrelplank met mosterdcrostini;
• 4 speciale drankjes, waaronder winterse gin-tonic met specerijen en mandarijn.

Dat had u dus allemaal kunnen kiezen. Maar wat koos u? Vlees.

Uit onderzoek blijkt namelijk dat u met de kerstdagen drie maal zo veel vlees eet als op een gewone dag. Er worden op een gewone dag 453.333 dieren geslacht. Op een kerstdag zijn dat 1.360.000 dieren. Nu is dat wel een beetje verneukeratief. Want op een normale dag eet u koe of varken, maar op een kerstdag eet u kalkoen, konijn, haas en fazant. Een gemiddelde koe weegt 700 kilo, een konijn 2 kilo. Er gaan dus 350 konijnen in één koe. En dat scheelt natuurlijk in het aantal dieren, dat geslacht moet worden voor de kerst.

De vraag is dus niet hoeveel u met de kerstdagen eet, maar waarom u ineens kleine dieren eet.
Ik zal het u uitleggen. Dat komt omdat u afstamt van de jager-verzamelaars. De Kaninefaten of zoals ze tegenwoordig heten Cananefaten. Die leefden ooit op de zandgronden tussen de duinen en de veenmoerassen van Zuid-Holland.

Terwijl de hele mensheid een paar duizend jaar geleden in het zweet des aanschijns haar brood verdiende door akkers te bewerken en koeien, varkens, geiten en schapen te onderhouden, holden uw voorouders duin op duin af achter de konijntjes aan. Daar komt het woord Kaninevaten (konijnenvangers) vandaan natuurlijk. Die lui zaten in de nattigheid van de veenmoerassen hun konijntje te roosteren boven een zelf gemaakt vuurtje.

En dat kaninevatendom zit nog steeds in uw bloed. Want daarom vindt u  het zo leuk om uw hamlappen van Dirk van de Broek op de gasbarbecue te leggen. Dat geeft u een gevoel van vrijheid. Van eenzijn met de natuur. Van: dat varken had ik toch maar mooi te pakken. Van thuiskomen van de jacht. Het voldane gevoel van de jager-verzamelaars kortom. En daarom ook eet u met kerst een konijntje, een haas of een fazant. Als het maar iets wilds is.

Liefst had u met de kerst zelf natuurlijk een konijntje geschoten en in de oven geschoven. Maar het punt is dat u wel een oven heeft, maar geen buks. En trouwens een jachtvergunning heeft u ook al niet.
Geen jachtvergunning?, zult u zeggen. Nou wordt ie mooi. Uw voorouders hadden toch ook geen jachtvergunning? Het kaninefatenbloed dat door uw rechtgeaarde vaten stroomt, zou er bijna van overkoken.

Sorry, maar de jacht is tegenwoordig voorbehouden aan de edelen.
En daar wordt U helemaal gallisch van. Want waarom heeft Amalia wel een jachtvergunning en mag ze in het kielzog van haar vader, de jager-verzamelaar bij uitstek, de opperkaninefaat zeg maar, zo maar jagen in kroondomein Het Loo, terwijl u – regelrechte nazaat van de jager-verzamelaars nota bene – er alleen mag wandelen? Nou? Nou?

En die jagen heus niet op konijntjes. Oh nee. Die jagen op ree en everzwijn. Daar is uw konijntje klein bier bij. Misschien moet u dan toch maar de volgende kerst een rollade van everzwijn kopen. Dikke kans dat hij om zeep is geholpen door Amalia of door de Grootjager-verzamelaar himself. Dan kunt u aan tafel tegen uw gasten zeggen dat u hem weliswaar niet zelf heeft geschoten, maar dat u tenminste wel uw eigen hofleverancier heeft. Meer zit er echt niet in.