De wereldvoetbalbond FIFA lijkt in veel, zo niet alle, opzichten op een criminele organisatie. Het is corrupt, teveel bestuurders blijken boeven en de bovenbazen hebben zelden het wel en wee van ’the beautiful game’ en altijd de eigen portememonnee, status en macht voor ogen. Dan heb je ook nog de verstrengeling met de politiek, liefst met louche regimes, en de dictatuur van de commercie. Niet voor niets werd Sepp Blatter, de een paar jaar geleden afgezette potentaat, the Godfather genoemd.

De vergelijking met de mafia is niet ten onrechte. De FIFA noemt zich bijvoorbeeld eveneens graag een familie. Blatter stond zoals hij zelf constant zei, aan het hoofd van een wereldwijde ‘voetbalfamilie’. Zoals ook de Corleone’s en Genovesi’s echte familiemensen waren.

Na de laatste serie schandalen, die Blatter en co de kop kostte, besloot de FIFA zich te hervormen. Dat moesten ze natuurlijk zeggen. Maar kun je zo’n organisatie hervormen? Zou de FIFA transparant kunnen worden, de grootste boeven buiten de deur kunnen houden en de uitwassen van de commercie aan banden kunnen leggen? Ik wil niet al te pessemistisch zijn, maar het lijkt me aan de mafia vragen of ze het Leger des Heils wil worden. De huidige capo, de Zwitser Gianni Infantino, heeft niet alleen zijn Italiaanse naam tegen.

Maar goed, de hervormingen zullen vermoedelijk alleen op papier plaats vinden. Je mag alleen hopen dat Euro-  en Interpol de boel scherp in de gaten houden.

De gemiddelde voetbalfan zal het vermoedelijk een zorg zijn. Hij weet dat de wereld slecht is en het ‘menselijk tekort’ ons altijd zal begeleiden. De ‘bobo’s’, zoals Ruud Gullit ze noemde, neemt hij op de koop toe.

En nu is de lol van zo’n toernooi hem door de neus geboord. Een WK hoort in onze zomer plaats te vinden. In een land met een ‘voetbalcultuur’. Waar je met een oranje klomp, kaas of bloemenstruik op je kop naar toe kan en je na de wedstrijd verbroedert met supporters van de tegenstander. Of met hen gaat matten, natuurlijk. Thuisblijvers verven de straat oranje, zetten bij goed weer de tv buiten en kijken samen met bier en bitterballen naar ‘onze jongens’. Het WK is een volksfeest.

Dat is in Qatar, – Kattar, zegt arabiste, nu minister, Sigrid Kaag, met de klemtoon op de eerste lettergreep -, niet mogelijk. Het emiraat is wat voetballers een ‘zandbak’ noemen. Alleen goed om in je nadagen nog even je zakken te vullen.

Als WK-land is Qatar dus totaal ongeschikt. Te heet en geen voetbalcultuur. Enfin, dat wist iedereen natuurlijk op voorhand. Het was een schandaal van de bovenste plank dat ze het festijn konden kopen. (Alle WK’s worden gekocht, maar meestal door erkende voetballanden zodat men daar vrede mee heeft). Een nog groter schandaal was de onmenselijke behandeling van de bouwvakkers uit Nepal en India die de voetbaltempels bij dik 40 graden in de schaduw moesten bouwen. (Op de steigers hadden ze trouwens nauwelijks schaduw zodat ze vaak bij 50 graden moesten werken).

En dan is er nog de LHBI tmZ – kwestie. Qatar is een moslim land en daar doen ze niet aan LHBI tmZ. De ‘voetbalambassadeur’ noemde homoseksualiteit een ziekte, wat ze bij ons in de polder bij de SGP ook vinden. Maar daartegen maken de spelers, althans hun aanvoerders, althans van een aantal landen een gebaar met die regenboogband. Dat zal natuurlijk niks uitmaken maar als gewetenssusser kan het ermee door.

Daarmee zijn we bij de Grote Dilemma’s.

Had je als land het WK moeten boycotten? Moet je als verslaggever naar de zandbak?  Mag je als Oranje-fan naar Louis en zijn jongens en al die andere wedstrijden kijken?

Tot een boycot had meteen moeten worden besloten, toen het WK aan Qatar werd gegeven. De echte voetballanden hadden een eigen WK kunnen organiseren in de VS dat ook kandidaat was. Om welke redenen ook, politiek, angst voor scheuring in de FIFA, commerciële verplichtingen, boter op het hoofd, hebben ze die kans laten lopen. Daarna was het te laat.

Voor de verslaggevers lijkt het me duidelijk. Ze gingen ook naar het WK van vier jaar geleden in Poetins Rusland en dit jaar naar de Winterspelen in Beijing, evenmin landen die qua mensenrechten in de ereloge zitten. Bovendien zijn de misstanden in Qatar uitputtend belicht in talloze reportages en documentaires. Ze moeten hun werk doen, dwz in de eerste plaats berichten over de wedstrijden en de eventuele onmin in de kleedkamer. Als ze zich geroepen voelen, kunnen ze altijd nog een Nepalese bouwvakker interviewen, al kan ik me voorstellen dat die onderhand moe zijn van al die met hun lot begane persjongens die na het WK veilig naar huis gaan.

De supporter thuis op de bank wordt van sommige kanten ‘kijkschaamte’ opgedrongen. Hij zou eigenlijk niet mogen kijken. Er zijn supporters die nu zeggen er weinig zin in te hebben maar dat heeft, zo blijkt uit interviews, vooral te maken met het ontbreken van de juiste sfeer. Maar houden ze dat vol als Oranje aan de aftrap staat en ‘in het toernooi groeit’?

Er is nog een andere reden om te kijken. Dit is vrijwel zeker het laatste WK waarop je Lionel Messi (35, Argentinië) Luca Modric (37, Kroatië), Karim Benzema (34, Frankrijk) en Cristiano Ronaldo (37, Portugal), de (bijna-)Cruijffs van deze tijd, in actie kan zien. En, je kan nooit weten, misschien zien we de nieuwe Cruijff.

En de FIFA en zijn bonzen nemen we een andere keer onder handen.