Geert Wilders heeft CDA-lid Marnix van Rij gevraagd premier te worden in het eerste (en hopelijk ook het laatste) PVV-kabinet ooit. Dat vertelde Van Rij tenminste aan het dagblad Trouw.
De ex-CDA-voorzitter heeft voor de eer bedankt, naar zijn zeggen omdat zijn kinderen op andere, zij het uiteenlopende partijen stemmen. Wilders zag zich hierop genoodzaakt naar iemand anders uit te kijken. Die vond hij in de persoon van Dick Schoof, ex-topambtenaar en voormalig (zoals niet onder stoelen of banken werd gestoken) lid van de PvdA.
Ronald Plasterk had toen al geweigerd, al was dat niet van harte. Hij is nog steeds lid van de PvdA, zij het behoorlijk recalcitrant en bereid tegen elke stroom in te roeien. Bovendien deed hij in 2012 nog een (vergeefse) gooi naar het leiderschap van de sociaaldemocratische partij. Plasterk was verder minister (van Onderwijs en Binnenlandse Zaken) in Balkenende IV en Rutte II. Ook Van Rij heeft overigens praktijkervaring: hij was (is zelfs nog) staatssecretaris van Financiën in Rutte IV.
Waarom heeft Wilders toch een voorkeur voor al dan niet voormalige leden van PvdA of CDA? Omdat die bekend staan als nette partijen ongetwijfeld. Na een (vermoedelijk nogal halfhartige) poging zelf in het Torentje te belanden, was de PVV-leider op zoek naar kandidaten met een onomstreden achtergrond.
Zouden PvdA of CDA een motie van wantrouwen durven steunen tegen een kabinet onder leiding van een al dan niet voormalige partijgenoot? Het antwoord op die vraag luidt waarschijnlijk ‘ja’. Maar ze zullen er toch wel iets meer moeite mee hebben dan in andere omstandigheden.
Een premier uit onverdachte hoek geeft aan een kabinet trouwens een zekere uitstraling. De ministers mogen (deels) minder zijn, de premier staat bekend als betrouwbaar. Of in ieder geval als niet de eerste de beste.
Helaas zat het Wilders niet mee. Plasterk moest afwijzend reageren omdat hij te veel in opspraak was geraakt door feiten die zich na zijn laatste ministerschap afspeelden. Bovendien was zijn verhouding met NSC-leider Pieter Omtzigt op zijn zachtst gezegd niet al te best.
En Van Rij wilde ‘geen splijtzwam’ zijn in zijn gezin. ‘De negatieve reacties van mijn zes kinderen stonden ook wel symbool voor mijn eigen worsteling’, liet hij in Trouw weten.
Dat hij in deze krant nog even wilde opscheppen dat hij ook is benaderd door Wilders mag duidelijk zijn. IJdelheid is nu eenmaal een eigenschap waarvan niemand helemaal vrij is. Zeker politici niet. Soms denk ik wel eens dat iemand vooral de politiek in gaat om te zorgen dat hij/zij vaker in het nieuws komt dan anderen.
Wie weet heeft Blonde Geert nog een beroep gedaan op de ijdelheid van meer mensen. Waarschijnlijk heeft hij gedacht: niet iedereen zal zo dapper ‘nee’ durven roepen op het vererende vooruitzicht de leiding van het land in handen te nemen als die brave Van Rij.
Geef een reactie