Nog twee nachtjes slapen en het nieuwe kabinet wordt beëdigd. De premier ervan heet Dick Schoof, maar hij is niet echt de baas. De daadwerkelijke leiding ligt in handen van PVV-chef Geert Wilders. Die wordt dan weliswaar geen minister of vicepremier, maar hij voert vanuit de Tweede Kamer wél de regie.

Zo op het oog heeft Wilders er alles aan gedaan om het kabinet beëdigd te krijgen. Om te beginnen won hij natuurlijk de Kamerverkiezingen, onder meer met het smoesje dat hij genegen was in te binden. Niet minder dan 37 zetels verwierf de PVV bij de stembusgang. Ze is daarmee veruit de grootste fractie in onze volksvertegenwoordiging.

Maar ook in de formatie deed Wilders zijn uiterste best om zich zo presentabel mogelijk voor te doen. Hij leurde uitgebreid met het premierschap. Vóór hij Schoof benaderde, probeerde hij het bij het zeer kritisch PvdA-lid Ronald Plasterk en bij CDA-staatssecretaris Marnix van Rij en mogelijk ook nog bij anderen. Uiteindelijk wist hij Schoof (ex-PvdA’er overigens) te strikken voor het Torentje.

Met zijn standpunten toonde Wilders zich evenmin star. Het ene na het andere compromis toverde hij zijn coalitiepartners voor ogen. Initiatiefwetsvoorstellen met de bedoeling de moslims het leven zuur te maken – zoals een verbod op moskeeën – zette hij zonder blikken of blozen ‘in de ijskast’.

Zijn pièce de résistance op dit gebied was wel zijn besluit om de EU niet de rug toe te keren. Jarenlang riep de PVV in alle toonaarden dat ‘Brussel’ niet deugde, dat het een ‘bureaucratische moloch’ was die de lidstaten handenvol geld kostte en ondemocratisch bovendien. Een referendum over een Nexit was dringend geboden. Dan zou het Volk wel oordelen dat het afgelopen moest zijn met het EU-lidmaatschap.

Maar van het ene moment op het andere veranderde Wilders van inzicht. Zogenaamd omdat het Volk zich toch niet druk maakte over de betrokkenheid van Nederland bij de EU. Maar in werkelijkheid natuurlijk omdat de VVD, maar ook het NSC en de BBB, niets voelden voor een Nexit. Zelfs niet voor een referendum daarover.

Dankzij deze terugtrekkende bewegingen heeft Wilders de bijnaam ‘Milders’ verworven. De man die het helemaal niet zo kwaad meent.

Dat hij het wel kwaad meent bewijst hij haast elke dag op X, zoals Twitter zich tegenwoordig noemt. Voortdurend zit hij daar te schimpen op de islam, zijn Vijand Nummer 1. ‘De islam is een religie. En religiekritiek is geoorloofd,’ meldde hij niet zo lang geleden. Om vervolgens uit te halen naar deze godsdienst, die hij walgelijk, verwerpelijk, gewelddadig en haatdragend noemde.

Zijn coalitiepartners reageerden niet op zijn tweet. Hoewel die toch in strijd is met de grondrechten, waar NSC-leider Pieter Omtzigt zo dol op zegt te zijn.

Ik vermoed dat Omtzigt de komende tijd vooral creatief zal blijken in het zoeken van uitvluchten om vooral niet te hoeven reageren. VVD-leider Dilan Yeşilgöz uiteraard ook. Over de BBB hoeven we het niet eens te hebben. Die doet immers precies wat Wilders wil.

Schoof zal, zo verwacht ik, helemaal niet ingaan op de provocaties van Wilders. Hij is niet meer dan een lakei.