Ik besloot thuis te blijven toen er het voorstel kwam om een trip te maken naar Doi Mae Salong. Ze zouden ’s morgens rond 07.00 uur vertrekken in een gezelschap bestaand uit een 7-tal vrouwen. Het vroege vertrekuur schrok me niet af, helemaal niet. De afstand (een kleine 300 km.) heen en terug was niet de oorzaak, maar… en nu tracht ik een en ander op een zeer voorzichtige wijze te benaderen… (je kan het vergelijken met het op je blote voeten de deur aan de overkant willen bereiken van een kamer waarvan de vloer bezaaid is met duimspijkers). Ach u begrijpt me vast.

Zeven Thaise vrouwen met één man, ik dus. En nee vrouwen kakelen niet, foei toch dat hoor je mij niet vertellen. In een auto op reis willen ze wel eens enthousiast het woord nemen en dat meestal tegelijk. Vrolijk kwetteren noem ik het dan maar, in een taal het Noord-Thaise dialect enigszins lijkend op het Thais maar toch zo verschillend. De decibels die onderweg geproduceerd worden zijn dusdanig dat ze trommelvliezen die hardrock concerten aan zouden kunnen laten scheuren.

En alsof de zopas beschreven vooruitzichten nog niet voldoende waren beschrijf ik nu mijn tweede belangrijke argument contra. Want de ongelukkige die wel was ingegaan op het ,”aanlokkelijke” voorstel van een reisje met zeven Thaise dames mag zich aan de volgende uiterst belangrijke taak (het eigenlijke en tevens ultieme doel van de reis!) verwachten: die van groepsfotograaf! “Ah ja schat want jij maakt toch zulke mooie foto’s. Nu dat jij erbij bent kunnen we allemaal tegelijk. Ginds bij die boom, kijk daar is een brugje, in dat bloemenveld, hier zijn de bergen zo mooi als achtergrond, daarachter bij dat beekje en en…” De ongelukkige zal niet rusten voordat er gigabytes plaatjes zijn gemaakt. Je zal duizendmaal nueng, song, sahm (1,2,3) gezegd hebben. Eén van de zeven vergat bij “sahm” te glimlachen dus opnieuw. Een andere olijke dame werd aan de (voor haar) foute profielzijde gefotografeerd dus opnieuw, met de ogen geknipperd wegens het felle zonlicht… Er zou op die dag op een twintigtal locaties gefotografeerd worden en velen wilden ook individueel. Pas op! Hier kan je behoorlijk in de fout gaan. “Jij hebt haar wel erg veel apart en mij veel minder Roger”.

Dat is nu het voordeel van jarenlang ervaring te hebben. De scenario’s zijn jou bekend. In een fractie van een seconde overzie je mogelijke situaties en de daaraan verbonden gevolgen. “Nee schat, ik voel me nog niet honderd procent. Het is beter dat ik nog wat rust neem”. Een argument dat me op een schoteltje aangereikt werd. Keelpijn dat expandeerde naar mijn rechteroor. Onverklaarbaar en nu bijna volledig weg. “Maak je geen zorgen lieverd ik kan heus wel voor mezelf zorgen!”

En dus sneed ik deze middag gekookte aardappeltjes in schijfjes en bakte ze in de pan met een geklopt ei met daarbij de restjes van gisteren, vis met ui, tomaat en gember snippers. De aardappeltjes waren heerlijk! Gek maar ik begin bij mezelf te merken dat ik weer helemaal opnieuw verlang naar hetgeen moeder ooit voor ons kookte. De ouderdom?