Bepaald goed nieuws is volgens mij helemaal geen goed nieuws. Neem het bericht dat Ronald Plasterk misschien geen premier wordt van het in aanbouw zijnde, door de PVV gedomineerde kabinet. Dat bericht doet, zo heb ik mogen merken, de hoop opflakkeren in de harten van veel mensen die vinden dat Nederland helemaal niet gediend is met de nieuwe ministersploeg.

Deze mensen denken volgens mij niet goed na. Als Plasterk niet in het Torentje komt te zitten krijgen we iemand die net zo erg is. Fred Teeven bijvoorbeeld. Of Jacco Vonhof. Of godbetert het Mona Keijzer.

Eerlijk gezegd denk ik dat Plasterk dan nog te verkiezen is. Die is tenminste nog lid van de PvdA, zij het waarschijnlijk niet al te lang meer. Ooit moet hij iemand geweest zijn met progressieve opvattingen. Al moet ik toegeven dat ik daar in zijn tijd als minister niet veel van gemerkt heb.

Plasterk schijnt als kandidaat-premier aan de onderhandelingstafel genoemd te zijn door PVV-leider Geert Wilders. Of dat waar is weet ik niet, maar vrijwel alle media melden het. Het lijkt me ook nogal wiedes. Wilders wil geen kapers op de kust en de 67-jarige Plasterk is dat niet. Teeven of Keijzer mogelijk wel.

Mocht het kabinet zijn hele termijn uitdienen (ik zei: mocht), dan is hij 71 bij de volgende verkiezingen. Niet echt een concurrent meer. Zou het kabinet eerder vallen (heel wat waarschijnlijker) dan is hij in elk geval minimaal 67, en gaat dezelfde redenering op.

Nog los daarvan is hij lid van de PvdA, zij het zoals gezegd naar verwachting niet meer in de nabije toekomst. Zijn lidmaatschap van een partij die van het extreemrechtse kabinet niks moet hebben is trouwens een extra voordeel. Dat kabinet oogt dan toch een beetje minder extreemrechts.

Maar goed, het is nog even afwachten of de superijdele Plasterk zijn fel begeerde functie inderdaad krijgt. Want volgens diverse nieuwsrubrieken ligt NSC-leider Pieter Omtzigt nog dwars.

Omtzigt is boos over een akkefietje toen Plasterk informateur was. Hij maakte destijds melding van het feit dat de Heilige Pieter Plasterks dienstauto had geleend om enkele journalisten bij te praten over de laatste formatie-ontwikkelingen.

In mijn optiek mocht Plasterk dat best aan de grote klok hangen. Maar Omtzigt pikt het niet en die heeft er iets over te vertellen.

De van zelfgenoegzaamheid bijna ontploffende Plasterk is er desondanks niet voor teruggeschrokken Pieter zijn excuses aan te bieden. Niet alleen persoonlijk, begrijp ik van de NOS, maar ook publiekelijk. In een ingezonden brief aan De Telegraaf (een blad waarmee hij door zijn columnistencarrière vertrouwd is) roept hij luidkeels: ‘Sorry Pieter’.

Dan moet je wel erg graag willen, lijkt mij. Of zou hij dat op aandrang van Wilders hebben geschreven? Eigenlijk maakt het ook niet uit.