De afgelopen jaren heeft Hollywood de liefhebber getrakteerd op een aantal aardige en goede series over de Amerikaanse politiek. Die series waren zonder meer het bekijken waard, al kon je vraagtekens zetten achter het realiteitsgehalte. Soms waren ze te positief (West Wing, over een idealistische president), te zwartgallig (House of Cards, over een machiavellist en zijn even doortrapte echtgenote) of te vaak schijtlollig (Veep, over de presidentiële ambities van een vrouwelijke vicepresident). Daarnaast waren er veel, ook goede films waarvan ik de tel ben kwijtgeraakt.

Niettemin vraag ik me af of ze qua spanning en drama kunnen tippen aan wat van midden juli tot nu heeft plaatsgevonden. Een aanslag op een presidentskandidaat, het terugtreden van de zittende president als kandidaat, de opkomst van een zwarte vrouw die iedereen had afgeschreven. Plus nog allerlei neven- en subplots zoals de keuze van de running mates, de omslag in de peilingen, en wat er nog allemaal staat aan te komen. We moeten niet raar opkijken als er ondergeschoven kinderen opduiken, minnaars met een smoezelig verleden en financiële schandalen. Allemaal mogelijk en niet onwaarschijnlijk.

Eerst even een korte samenvatting van wat we tot nog toe hebben gezien. Aanvankelijk leek Donald Trump de buit binnen te hebben. Zeker na de aanslag die van hem niet alleen voor de eigen aanhang een held maakte. Daarna besloten de Democraten zich te ontdoen van hun eigen kandidaat, president Joe Biden (81). Biden was na het rampzalig verlopen tv-debat met Trump niet meer te handhaven. Hij was te oud, te broos en raakte te vaak de draad kwijt. En hij bleek hooguit een parttime- president, alleen inzetbaar van tien tot vier, lunch inbegrepen. Kortom, nog vier jaar in het Witte Huis was onverantwoord.

Vervolgens kregen we een minstens zo verrassende plotwending. Na de coup tegen Biden, want dat was het, greep vicepresident Kamala Harris haar kans. De partijtop had eigenlijk snel een verkiezing willen houden waar betere kandidaten dan Harris aan zouden meedoen. Want daar was iedereen van overtuigd: met Harris gingen ze  onherroepelijk de nederlaag tegemoet.  Ze had als vicepresident een uitermate zwakke indruk gemaakt en niemand durfde een cent op haar te zetten. Maar omdat Biden Harris onmiddellijk als kandidaat naar voren had geschoven, ging die vlieger niet op. Dit was de wraak van een verbitterd man op partijvrienden die hem zonder pardon opzij hadden geschoven.

Een spannende serie of film staat of valt met een ontwikkeling of gebeurtenis die niemand had voorzien. Vaak volgt het plot dan toch een cliché, maar dat hoort bij het genre. De schurk blijkt diep in zijn hart toch een brave borst en de figuur die niemand voor vol wilde aanzien, ontpopt zich tot ieders verbazing tot een held. Dat laatste gebeurde met Kamala Harris. De toeschouwer is getuige van een regelrechte metamorfose. De muurbloem van het Witte Huis veranderde in een stralende ster. Wat haar eigen aandeel in deze metamorfose is, weten we nog niet, maar dat ze vol overtuiging haar kans heeft gegrepen, valt niet te ontkennen.

Tot nog toe heeft Harris vrijwel alles goed gedaan. Het belangrijkste is dat met haar de sfeer, de ‘vibes’, van de Democratische campagne is omgeslagen. Was het met Biden voornamelijk in mineur, met Freedom van Byonce koos Harris een campagnesong vol  hoop en vertrouwen in de toekomst. (Muziek in films en series zorgt vaak voor de grondtoon van de handeling en is dus uitermate belangrijk). Op de keuze van haar running mate valt weinig af te dingen. Tim Walz zou in series de goede buurman zijn. Betrouwbaar, geen kouwe drukte en recht doorzee. Iemand met wie Harris de kiezers in het midden denkt te kunnen overtuigen.

Haar toespraak op de Conventie raakte de juiste snaren. Geen vuurwerk, dat hadden Barack en Michelle Obama voor hun rekening genomen, maar gedegen en, vooral, ze wekte geen overspannen verwachtingen. Een partij die een maand geleden in zak en as zat, verliet de Conventie eensgezinder, strijdvaardiger, en hoopvoller dan de grootste optimisten voor mogelijk hadden gehouden. Dat is in elk geval de verdienste van Harris. De Democraten hebben nu de wind in de rug, het momentum, en dat moeten ze tot november vast zien te houden.

Het eerstvolgende hoogtepunt is het tv-debat tussen Harris en Trump op 10 september. Het duel is een groot en klassiek Amerikaans motief (High Noon!). Vooralsnog weet Trump niet hoe hij Harris moet aanpakken. Zijn repertoire is beperkt: sneren, beledigen, treiteren en liegen en dat blijkt (nog) niet te werken. Of Harris zich tegen Trump in vorm staande kan houden, is de grote vraag. Als juriste, – ze was officier van justitie -, zou ze scherp moeten kunnen argumenteren, maar als Trump de toon van het debat weet te zetten, zijn steekhoudende argumenten niet voldoende. Dan kun je alleen maar hopen dat hij te ver gaat en zijn hand overspeelt. Het heeft alles om een spannende en wie weet doorslaggevende scene te worden.

En dan zijn er nog gebeurtenissen die je misschien wel kunt voorzien, maar waarvan je niet weet welke invloed ze zullen hebben. Breekt er een grote oorlog uit in het MIdden-Oosten, dwingen de Russen Oekraïne op de knieën, stort de economie in elkaar? Of dichter bij het Witte Huis: gaat Harris blunderen, weet Trump alsnog haar zwakke plekken te vinden en wat doet die andere hoofdrolspeler, de kiezer?

Je moet als seriemaker van goede huize komen om dit te overtreffen.