Donald Trump zit nu ruim 100 dagen weer in het Witte Huis en bijgevolg zitten de Democraten ruim 100 dagen in de oppositie. Trumps 100 dagen hebben voor nooit eerder vertoonde reuring gezorgd en dat hebben we de afgelopen dagen geweten. Niet dat die 100 dagen veel constructiefs hebben opgeleverd. De grondstoffendeal met Oekraïne is het enige dat daar eventueel voor in aanmerking zou komen. Voor de rest was het de chaos en bombast van Trump I, alleen nog chaotischer en bombastischer. De met veel poeha aangekondigde nieuwe gouden eeuw gaat er niet komen.

De 100 oppositiedagen van de Democraten waren evenmin een succes. De verkiezingsnederlaag is onderhand een half jaar geleden en dan zou je klaar moeten zijn met het wonden likken. De schade moet in kaart zijn gebracht en de eerste analyses van het debacle zijn afgerond. Vervolgens mag je aannemen dat ze op basis daarvan een plan hebben gemaakt om de confrontatie aan te gaan met Trump. Misschien is dat plan er, maar de buitenwereld tast nog in het duister.

Wie zich wel roeren zijn twee kopstukken van de linkervleugel. Bernie Sanders, eigenlijk een buitenlid, en Alexandria Ocasio-Cortez, in de wandeling AOC, zijn op toernee met hun Fighting the Olichargy-show. Ze maken veel enthousiasme los, maar het zijn optredens voor de fans. Anders gezegd preken voor de eigen parochie. Sanders (83) en AOC (35) zijn bekennende socialisten en als er een ding is waar je bij de modale Amerikaan, Joe Sixpack, niet mee moet aankomen is het socialisme.

De Democraten waren de partij van de arbeiders en de zwarten, latino’s en andere minderheden. Die minderheden stemmen meestal nog steeds op de Democraten, al is het steeds minder vanzelfsprekend. Maar de blanke arbeiders zijn massaal en definitief (?) overgelopen naar het vijandelijke kamp. En over een ding zijn de meeste Democraten het bij alle verschillen eens. Alleen als ze Sixpack weten terug te winnen, maken ze weer een kans.

De meesten zullen ook weten wat hen te doen staat. Om te beginnen de invloed van de te machtige linkervleugel, Sanders, AOC en co, terugdringen. Daarnaast de cultuuroorlog (woke) staken en beter opkomen voor Sixpack ( ’the economy stupid’!). Het tekent de algehele stuurloosheid dat die koers naar het midden nog steeds niet is uitgezet.

Het bepalen van de koers is in de eerste plaats het werk van de partijleiding en de leider. De leiding bestaat alleen in naam en de leider is nog niet gevonden. Er circuleren wel namen, maar de bijbehorende personen hebben zich nog niet gemeld of wachten het juiste moment af, – als dat  er ooit komt. Zolang staan uitgebluste oudgedienden en apparatsjiks aan het roer en zoals bekend zijn dat niet de aangewezen figuren om de luiken open te gooien en nieuw elan te brengen.

Onder dergelijke omstandigheden kan een effectieve oppositie tegen Trump moeilijk van de grond komen. De achterban windt zich op en is verontwaardigd, opgejut door Sanders en AOC.  Opwinding en verontwaardiging geven ongetwijfeld een goed gevoel, maar het is geen strategie. Zonder strategie blijft eigenlijk alleen de hoop over en zoals we uit de wielersport weten, is hoop uitgestelde teleurstelling.

Momenteel wordt er vooral aangerommeld. Er zijn leidinggevende Democraten die vol voor de confrontatie willen gaan. Anderen kiezen voor een gematigder aanpak. De leider in de Senaat, Chuck Schumer, sloot een akkoord met de Republikeinen om een ‘shut down’ van de overheid, waarbij de staat zonder geld komt te zitten en ‘op slot’ gaat, te voorkomen. Dat werd hem door veel partijgenoten kwalijk genomen. De gouverneur van Illinois, Jay Pritzker, riep juist op tot een grootscheepse aanval op alle denkbare fronten.  De bevolking moet gemobiliseerd worden, demonstraties, protesten en stakingen georganiseerd met als doel totale ontwrichting om Trump op de knieën te dwingen. Hoe hij dat voor elkaar gaat krijgen, zei Pritzker er niet bij. Het leek toch vooral op machteloos stoom afblazen.

Er is trouwens al een man die doet wat Pritzke wil: Trump. De Democraten zouden met de armen over elkaar kunnen afwachten tot de Trumpiaanse chaos compleet is. Dat is het advies van de campagneleider die 30 jaar geleden met zijn ’the economy, stupid!’ Bill Clinton in het Witte Huis bracht. James Carville pleitte onlangs in de New York Times voor wat in militaire termen een ’tactische pauze’ wordt genoemd. Niet langer proberen met het afgelebberde Democratische verhaal de kiezers overtuigen, want dat heeft overduidelijk niet gewerkt. Het beste wat de Democraten nu kunnen doen is hun kruit droog houden en Trump hun werk laten opknappen. Binnen een paar maanden zou de chaos zo groot zijn, dat de kiezers er schoon genoeg van zouden krijgen. Carville schreef dit nog voor Trump zijn handelsoorlog had uitgeroepen. En de peilingen geven hem gelijk: de kiezer geeft Trump een dikke onvoldoende.

De tactische pauze van Carville moet dan wel goed benut worden. Trump kan dan wel de kiezers weg jagen, dat betekent niet dat ze meteen overstappen naar de Democraten. Nog geen 30 procent van de kiezers heeft vertrouwen in de partij aldus een peiling van de zender NBC. Dat was de slechtste score sinds 1990. De opdracht is duidelijk: zo snel mogelijk een overtuigende leider vinden en een doordacht plan opstellen om de kiezers uit het midden terug te winnen. En de tijd dringt. Volgend jaar november zijn er verkiezingen voor het Congres en dan moeten de Democraten toeslaan. Alleen wanneer ze dan winnen, kunnen ze Trump aan banden leggen.