Het Europees Parlement heeft de Europese Commissie goedgekeurd. Ze begint op 1 december, opnieuw onder leiding van Ursula von der Leyen. Het kostte een half jaartje achterkamertjesoverleg, maar dan heb je ook wat.

Dat de Duitse christendemocrate de komende vijf jaar weer de baas is in Europa komt goed uit. Want zoals al eerder is gebleken zijn haar partijgenoten niet vies van regeren, met wie er ook voor handen is. Het zal voor haar dus niet zo’n vreselijk probleem vormen dat de EU bij de laatste verkiezingen flink naar rechts is opgeschoven.

Von der Leyen is zoals bekend de eerste vrouw die de niet onbelangrijke functie van commissievoorzitter vervult, wat nooit kwaad kan. Wie zou het aandurven een vrouw naar huis te sturen? Waarschijnlijk zijn er wel een paar te vinden, maar ze zullen toch wat meer aarzelingen vertonen dan wanneer een man de laan uit moet.

Ursula, van wie de meisjesnaam Albrecht luidt, kreeg een degelijke internationale opvoeding. Je zou bijna denken dat daarbij met haar latere carrière rekening is gehouden. Ze is geboren in Elsene, een wijk van Brussel, in 1958. Haar vader werkte er als Europees ambtenaar. Ze groeide deels op in Duitsland. In haar moederland rondde ze in ieder geval haar middelbare schooltijd af. Ook studeren deed ze vooral in Duitsland, al bracht ze daarnaast nog enige tijd door in het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten.

In Hannover wist ze een dissertatie te schrijven over een ingewikkeld medisch onderwerp. Dat ze daarbij niet altijd haar bronnen noemde, ach, een kniesoor die erop let. Hoe dan ook mocht ze haar doctorstitel houden. Volgens de universiteitsvoorzitter had ze ‘fouten’  gemaakt maar zich niet bezondigd aan misleiding. Zo kun je er ook tegenaan kijken natuurlijk.

Von der Leyen meldde zich in 1990 als lid van de CDU, de Duitse christendemocratische partij. In 2003 (ze was intussen getrouwd met ene Von der Leyen, wiens achternaam ze voortaan gebruikte), werd ze minister in de deelstaat Nedersaksen. Onder leiding van haar vriendin Angela Merkel promoveerde ze twee jaar later tot minister van Gezin en nog het een en ander in Merkel I. Dat baantje behield ze aanvankelijk in Merkel II, maar doordat iemand anders aftrad kon ze opklimmen tot minister van Sociale Zaken. In Merkel III zette de moeder van zeven kinderen opnieuw een stap voorwaarts. Ze mocht zich minister van Defensie gaan noemen, als eerste vrouw op die plek. Ondanks een schandaaltje, waarbij haar persoonlijke betrokkenheid niet aan te tonen viel, bleef ze dat in Merkel IV.

Door toedoen van Merkel kon ze in 2019 de Europese Commissie gaan voorzitten. Wie had gedacht dat ze zonder haar beschermvrouw reddeloos verloren zou zijn, kwam bedrogen uit. In 2024 won haar EVP opnieuw de Europese verkiezingen, hoewel Merkel toen al een paar jaar geen Bondskanselier meer was.

Veranderd is er wel iets vergeleken bij de vorige periode. Het Europees Parlement is een stukje minder Europees dan voorheen want extreemrechts heeft flink gewonnen. En die partijen zijn – zeker diep in hun hart – niet zo’n voorstanders van een verenigd Europa. Maar dat zal Ursula niet deren. Ze waait met alle winden mee. Zoals een christendemocrate betaamt.