NSC-leider Pieter Omtzigt heeft het weer eens tussen de oren, dus hij doet een stapje terug. ‘Tijdelijk’, verzekert hij. Nicolien van Vroonhoven zal hem vervangen. Onder meer tijdens de Algemene Beschouwingen, voor een fractievoorzitter op papier toch het hoogtepunt van het jaar. Daarna komt Pieter weer terug en gaat verder of er niets is gebeurd.

Zou het? Ik heb er mijn twijfels over. Je kunt niet een jaar geleden een eigen partij oprichten en toetreden tot een kabinet, om dan voor een paar weken (of hoe lang het ook duurt) te maken dat je wegkomt. Je gaat door, ook al is het nog zo beroerd met je gesteld. De coalitie rekent op je. En interne vijanden (die heb je altijd, zeker in het geval van succes) loeren op je.

Iedereen – in elk geval de leiders van de regeringspartijen – hebben Sint Pieter veel sterkte toegewenst bij zijn herstel. In hoeverre dat echt gemeend is, is de vraag. PVV-leider Geert Wilders kan het bloed van Omtzigt wel drinken. Niet voor niets stapte hij een week of wat geleden nog naar De T. om te verklappen dat Pieter tijdens het finale overleg over de koopkrachtplaatjes heeft ‘geschreeuwd en gehuild’. Om vervolgens de vermoorde onschuld te spelen uiteraard.

Maar Geert kan ook weer niet zonder Omtzigt. De PVV, de VVD en de BBB hebben samen niet genoeg zetels voor een Kamermeerderheid, dus Pieter moet meedoen. Zo niet, dan valt het kabinet en staat ook Wilders met lege handen.

Vanzelfsprekend weet Pieter dit, dus hij gaat zijn Goddelijke gang. Meldt zich rustig een tijdje ziek om eens helemaal tot zichzelf te komen.

Zoals iedereen weet heeft hij een uitgebreide geschiedenis van ziekteverzuim. In 2021 – hij zat toen nog in het CDA – leidde dat zelfs tot een rel. Een van de informateurs was zo onvoorzichtig zich te laten fotograferen met een notitie onder haar arm. Daarop stond onder meer te lezen:  ‘Omtzigt, functie elders’. Toenmalig VVD-baas (en demissionair premier) Mark Rutte kostte dat bijna de kop omdat hij dat gezegd had. Tijdens een vertrouwelijk overleg weliswaar, maar door die foto lekte het uit.

Maar goed, de coalitiepartners heeft Omtzigt redelijk in zijn  greep. Zonder hem zijn ze verloren. Maar hoe zit het met de mededingers in zijn eigen partij? Want die zijn er altijd, zeker als die club triomfen boekt, en dat doet ze vooralsnog.

Om te beginnen is daar vicepremier Eddy van Hijum. Een bedeesd mannetje zo op het oog, maar ik zou hem niet vertrouwen. Je weet maar nooit of hij ambities heeft die verder reiken dan het ministerie van Sociale Zaken.

Een andere concurrent is Caspar Veldkamp, de minister van Buitenlandse Zaken. Oud-ambassadeur, dus sowieso een bedenkelijk type. Zou hij alleen zijn post bij de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling hebben opgegeven om minister te kunnen worden? Of wil hij meer?

Maar eigenlijk is die Nicolien van Vroonhoven ook dubieus. Zou ze vrijwillig een stapje terug willen doen als Pieter weer helemaal beter is?  Je kunt het betwijfelen. Ze is nog Kamerlid geweest bij het CDA – net als Pieter – dus tot alles in staat.

Kortom: een rustig herstel staat Omtzigt niet te wachten. Of het kabinet valt, of hijzelf.