PvdA en GroenLinks kunnen volgens een peiling van I&O Research de grootste fractie worden in de Eerste Kamer. Maar de grootste partij bij de Provinciale Statenverkiezingen, bepalend voor de samenstelling van de senaat, zullen deze twee niet zijn. Om de doodsimpele reden dat ze niet gezamenlijk meedoen. Zowel PvdA als GroenLinks neemt nog apart deel aan de provinciale verkiezingen.
Ooit zal het wel tot een fusie komen, al was het alleen omdat ze nu nog moeilijk terug kunnen. Maar vóór het zover is zullen ze eerst nog een paar lastige beslissingen moeten nemen. De belangrijkste daarvan som ik hier op.
Om te beginnen moeten ze het eens zien te raken over een nieuwe naam. Die kwestie heeft tot dusver nog weinig aandacht gehad, maar je kunt er flink wat ruzie over krijgen. Voor de hand ligt het om de twee partijkleuren bij elkaar te voegen. RoodGroen bijvoorbeeld. Zo noemen voorstanders van een samengaan zich.
Maar waarom eigenlijk niet GroenRood? GroenLinks staat er in de polls beter voor dan de PvdA. Bovendien is het in de huidige Eerste Kamer ook de grootste partij. Ik heb eens voor de grap voorgesteld om de nieuwe combinatie Linkse Wolk te dopen, een verwijzing naar de ironische woorden van premier Mark Rutte. Op die manier vermijd je deze discussie. Ik verwacht niet dat een dergelijke naam gekozen wordt, maar waarom eigenlijk niet?
Een tweede knelpunt blijft het aanduiden van een leider. Een aansprekende nummer 1 is heel belangrijk. Vermoedelijk belangrijker dan wat ook. Alleen: wie komt ervoor in aanmerking? De meest populaire kandidaten zijn eurocommissaris Frans Timmermans en de Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb. Maar geen van beiden wil. Ze zijn – als ik zo vrij mag zijn – ook al tamelijk oud.
Daar komt bij dat het allebei PvdA’ers zijn. Terwijl ik, stel dat ik GroenLinkser was (wat ben ik niet ben), zou pleiten voor een partijgenoot. Niet alleen in de prognoses voor de senaat, ook in de meeste peilingen voor de Tweede Kamerverkiezingen staat GroenLinks er immers het beste voor. Nou ja, het minst slecht.
Maar welke gegadigden heeft GroenLinks te bieden? Jesse Klaver? Lijkt mij niks. Paul Rosenmöller misschien? Lijkt me helemaal niks. Ook te oud overigens. Liever een vrouw dan? Marjolein Moorman of Attje Kuiken? Te licht, zou ik denken. En dan ben je trouwens weer bij de PvdA.
Nee, het vinden van een aansprekende partijleider zal niet meevallen. Er is trouwens ook nog zoiets als het bepalen van een politieke richting. PvdA en GroenLinks mogen programmatisch heel veel gemeen hebben, er zijn toch nog wel een paar verschillen. Zo was de PvdA in het verleden altijd de partij van de compromissen en van het meeregeren. GroenLinks heeft dat laatste nog nooit gedaan. Als puntje bij paaltje kwam, bleken de Prinzipienreiter het daar voor het zeggen te hebben. Bij de kabinetsformatie van 2017 nog, toen de partijtop Klaver terugfloot omdat hij op het punt stond concessies te doen in het asielbeleid.
Kortom: die fusie is er nog lang niet. Eigenlijk is er best een aantal redenen te bedenken om de krachten niet te bundelen. Het vervelende is alleen dat je dan zo goed als altijd aan de zijlijn moet blijven staan.
Geef een reactie